Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
ΑΝΤΡΕΣ......ΟΝΤΑ ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΠΗΣ
ΜΠΙΤ ΠΑΖΑΡ
Μουσική - Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα
Στο Μπιτ Παζάρ στην αγορά
μαζεύουν μνήμες και παλιά και τα πουλάνε
Πίνουν καφέ τα πρωινά
στο καφενείο του Μηνά και δεν μιλάνε
Μα σαν αρχίσουν τη ρακή
ο χρόνος δεν περνά από κει
Εκεί 'ναι μια μικρή θεά
που ξέρει ένα παλιό ντουά και σε μαγεύει
Όπου κι αν κρύψεις την καρδιά
εκείνη βρίσκει τα κλειδιά και σου την κλέβει
Κι ο σιδεράς άμα την ιδεί
το δάχτυλο με το σφυρί χτυπάει
άντρας από παλιά κοπή
έχει τον έρωντα ντροπή και δε μιλάει
Μα σαν αρχίσουν τη ρακή
ο χρόνος δεν περνά από κει
Μα σαν αρχίσουν τη ρακή
όλο το σύμπαν είναι κει.
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008
ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΡΟΙΔΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ
Οποιος σήμερα πει με σιγουριά, ότι ξέρει, τι ακριβώς συμβαίνει με το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και την παγκόσμια οικονομία, ή είναι τρελός ή έχει περίσσευμα σε θράσος.Εδώ και χρόνια, εδώ και μήνες, όλα τα δήθεν Ινστιτούτα των «Σοφών», όλοι οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, όλοι οι διευθυντές τραπεζών και οι ηγέτες των κρατών, μας διαβεβαίωναν, ότι η κρίση είναι υπό έλεγχο. Τα δε δικά μας σαίνια, οι Γκαργκάνας και Αλογοσκούφης, στις τελευταίες τους εκθέσεις και στις προβλέψεις τους για το 2008, ήταν υπεραισιόδοξοι. Μέχρι προχθές μάλιστα ο πρωθυπουργός μας διαβεβαίωνε ότι η κρίση είναι μια αμερικανική υπόθεση. Τελικώς, το μόνο σίγουρο είναι ότι «πίσω από τις διαφορετικές απόψεις και θέσεις υπάρχουν όχι μόνο διαφορετικές κοσμοθεωρίες αλλά κυρίως διαφορετικά ταξικά συμφέροντα».Το ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι, όπως συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι χαμένοι είναι πάντα οι ίδιοι, οι αδύναμοι και αφελείς και εδώ, ακόμη και ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις. Δεν άφηνε ο Φαραώ τον εκλεκτό λαό του Θεού να φύγει από την Αύγυπτο, αντί να τιμωρήσει τον υπαίτιο, τον άφησε να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα, τιμωρώντας όλο τον αιγυπτιακό λαό, ακόμη και τα αθώα βρέφη. Αυτή η συνήθεια, του να τιμωρείς τους φουκαράδες και να επιβραβεύεις τους ομοίους σου ισχυρούς (βλέπε Μ. Αλέξανδρος, Τσίνγκις Χαν, Αττίλας, Α. Χίτλερ, κ.α.), έχει γίνει εθισμός, παράδοση που έχει εισχωρήσει ακόμη και στο DNA των θυμάτων.Μέσα από τα κόλπα και τα τρικ εκείνων που ελέγχουν την οικονομία και οι οποίοι έχουν ταυτότητα και κοινωνική προέλευση, σε λιγότερο από μια δεκαετία, λαμβάνει χώρα μια δεύτερη τεράστια αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω, προς τους έχοντες και κατέχοντες. Όλα ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ και τον λεγόμενο «γκουρού-μάγο», τον πρόεδρο της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας (FED) A. Greenspan, (παλαιό χρηματιστή) που το 2000-01 μείωσε το προεξοφλητικό επιτόκιο στο 1% για να προσελκύσει εκείνους τους φουκαράδες, που είδαν το τυρί, όχι όμως και τη φάκα. Αφού γέμισε την αγορά με το πιο φτηνό χρήμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, προς μεγάλη ικανοποίηση των χρηματιστηρίων και προσωρινή χαρά των δανειοληπτών, μέσα σε δύο χρόνια ανέβασε το επιτόκιο στο 4,5%, αναγκάζοντας εκατομμύρια αμερικανών, που θέλησαν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους να αποκτήσουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, να χάσουν και τα «σώβρακά τους». Ακόμη και σήμερα, βγαίνει ο κύριος αυτός, δίνει συμβουλές και ακόμη και πρόεδροι κρατών κάθονται «σούζα», αντί να τον κλείσουν μέσα. Αλλά να τον κλείσουν μέσα ποιοι και γιατί; Εκείνοι που έχουν την πολιτική εξουσία; Γιατί να το κάνουν όταν βλέπουν ότι οι πάντα-χαμένοι, οι φουκαράδες, αντί να εκδηλώνουν την οργή τους μαζικά, κλαίνε τη μοίρα τους ή ψάχνουν τους υπαίτιους στους ομοίους κατώτερούς τους, τους ξένους, τους τσιγκάνους, τους άνεργους, τους περιθωριακούς, κ.λ.π.Ακόμη και ο δίκαιος Σόλων, αν δεν είχαν ξεσηκωθεί οι αθηναίοι, δεν θα έκανε ποτέ το νόμο της «Σεισάχθειας». Αν ζούσε σήμερα θα έκανε το κορόϊδο. Όταν βλέπεις αμερικανούς πολίτες που έχουν χάσει το σπίτι τους, μένουν σε σκηνή είναι άνεργοι και ενοχοποιούν τον εαυτό τους για ότι έχει συμβεί, λες και ήταν θέλημα Θεού, θα πρέπει να είσαι αφελής να τους υποστηρίξεις. Τέτοιοι που είναι δεν τους αξίζει τίποτα παραπάνω. Τα μισά χρήματα, από αυτά που θα δώσουν οι αμερικανοί φορολογούμενοι για τους τραπεζίτες, αν τα έδιναν πριν ένα χρόνο για να βοηθήσουν τα εκατομμύρια των αμερικανών να διατηρήσουν το σπίτι τους, σήμερα δεν θα υπήρχε κρίση. Το πιο τρελό στην υπόθεση είναι ότι εκατομμύρια πλειστηριασμένα σπίτια παραμένουν κλειστά ενώ εκατομμύρια οικογένειες είναι στους δρόμους.Από την άλλη, βλέπεις, π.χ. τον νεαρό μάνατζερ Axel Miller, που χρεοκόπησε τη γαλλο-βελγική τράπεζα Dexia, να παίρνει 3,7 εκατομμύρια ευρώ αποζημίωση, ζεστά κρατικά γαλλο-βελγικά ευρώ, για να πάει στο σπίτι του. Είναι δυνατόν να αφήσουν το «παιδί» τους απροστάτευτο; Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του Manager-Magazine, από τους μάνατζερς των 400 μεγαλύτερων επιχειρήσεων της Γερμανίας, μόνο ένας προέρχεται από χαμηλά κοινωνικά στρώματα. (αυτά για τους αφελείς που πιστεύουν ότι επειδή θα αποφοιτήσουν από το Χάρβαρντ ή το Γέϊλ, θα τα καταφέρουν να γίνουν μάνατζερς με εκατομμύρια αμοιβή στα 27 όπως π.χ. ο Κυριάκος Μητσοτάκης). Οι περισσότεροι ακριβοπληρωμένοι μάνατζερς είναι παιδιά συγκεκριμένων οικογενειών και συγκεκριμένης κοινωνικής προέλευσης. Αυτά λοιπόν τα παιδιά-μανατζερς που τα τελευταία χρόνια έχουν θεοποιηθεί ακόμη και από πρώην αριστερούς όπως ο Μ Ανδρουλάκης και τα οποία θα μας οδηγούσαν στη Νέα Γη της Επαγγελίας σαν σύγχρονοι Μόουζες, μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Αυτοί είναι οι αληθινοί μάγκες. Τα κορόϊδα, αφού καλούνται να πληρώσουν τη νύφη, αρχίζουν να ψάχνουν τους ενόχους. Αν κρίνω δε από τα σχόλια στις διάφορες ιστοσελίδες, τους έχουν βρει ήδη. Είναι οι λαθρομετανάστες, οι γύφτοι, τα πρεζόνια και φυσικά, η Παπαρήγα, ο Αλαβάνος, ο Τσίπρας και γενικώς τα κομμούνια. Βλέποντας αυτές τις συμπεριφορές θαυμάζω ακόμη περισσότερο τους Κόκκαλη, Μπόμπολα και πολλούς άλλους πρώην αριστερούς, που κατάλαβαν νωρίς πως δεν αξίζει να αγωνίζεσαι για κάποιους που δεν το επιθυμούν και πως το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να διοχετεύσεις την ενεργητικότητά σου στο να βελτιώσεις τον εαυτό σου.Μια απορία έχω μόνο. Θα κάνουν οι αληθινοί μάγκες, τουλάχιστον μια πρόποση: «εις υγείαν των κοροιδων;» Νομίζω πως το αξίζουμε!
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008
ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ.....
Αυτα που παντοτε γνωριζαμε για τις σχεσεις μεταξυ εκκλησιας και σουλτανων σε επισημα εγγραφα
Συμβολαιογραφικό έγγραφο 2816 (9 Μαίου 2007, τόμος 205/6, σελ. 1,6,7) της συμβολαιογράφου κ. Αικατερίνης Πελέκη - Βουλγαράκη, συζύγου του πρόσφατα παραιτηθέντος υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, στο οποίο αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:
Α. ...Το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων και Ανταλλάξιμης Περιουσίας ανεγνώρισε, ότι το δικαίωμα κυριότητας της Ιεράς Μονής συνεχίσθηκε και διετηρήθη σε ισχύ κατά την διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου στην ιδιοκτησία της, διότι:α) Η μοναστηριακή Περιουσία κηρύσσεται σεβαστή κατά τον μουσουλμανικό Νόμο και καμμιά συνέπεια δεν μπορεί να έχει σε αυτή τυχόν κατάκτησή της από το Μουσουλμανικό Κράτος.β) οι Μονές του Αγίου Όρους δεν υπήρξαν δορυάλωτες, αλλά συνθηκολόγησαν με τους Σουλτάνους, πριν την κατάκτηση, με αποτέλεσμα την αναγνώριση της ακίνητης ιδιοκτησίας τους από τους Σουλτάνους. Το Άγιο Όρος έλαβε φιρμάνια από τους Σουλτάνους Μεχμέτ τον Α΄ (1413-1421), Μπαγιαζίτ Α΄. (1389-1402), και από τον Μουράτ τον Β΄ το φερμάνι της 9 Απριλίου 1430 (που σώζεται πρωτότυπο) με το οποίο επικύρωσε τα προνόμια και τις ιδιοκτησίες που είχαν παραχωρήσει οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες στο Άγιο Όρος.γ) το αναπαλλοτρίωτο της Εκκλησιαστικής περιουσίας αναγνώρισε και διασφάλισε και ο Πορθητής με τον Αχτιναμέ του 1453.Β. ...Εφαρμόζονται στην περιγραφείσα έκταση (λίμνη Βιστωνίδα-Νταλιάνη και παραλίμνιες εκτάσεις)α) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1080 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Νικηφόρου Βοτανειάτη,β) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1329 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ανδρόνικου Παλαιολόγου του Γ΄,γ) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1357 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ιωάννη Παλαιολόγου,δ) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1371 του ηγεμόνος Ιωάννη Ούγγλεση, και ότι τα ως άνω χρυσόβουλλα (χρυσόβουλλοι λόγοι) αποτελούν νόμιμο τίτλο κυριότητος, κρατική πράξη του Βυζαντίου παραχώρησης της κυριότητας των ως άνω εκτάσεων στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Απο www.sibilla-gr-sibilla.blogspot.com
Συμβολαιογραφικό έγγραφο 2816 (9 Μαίου 2007, τόμος 205/6, σελ. 1,6,7) της συμβολαιογράφου κ. Αικατερίνης Πελέκη - Βουλγαράκη, συζύγου του πρόσφατα παραιτηθέντος υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, στο οποίο αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:
Α. ...Το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων και Ανταλλάξιμης Περιουσίας ανεγνώρισε, ότι το δικαίωμα κυριότητας της Ιεράς Μονής συνεχίσθηκε και διετηρήθη σε ισχύ κατά την διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου στην ιδιοκτησία της, διότι:α) Η μοναστηριακή Περιουσία κηρύσσεται σεβαστή κατά τον μουσουλμανικό Νόμο και καμμιά συνέπεια δεν μπορεί να έχει σε αυτή τυχόν κατάκτησή της από το Μουσουλμανικό Κράτος.β) οι Μονές του Αγίου Όρους δεν υπήρξαν δορυάλωτες, αλλά συνθηκολόγησαν με τους Σουλτάνους, πριν την κατάκτηση, με αποτέλεσμα την αναγνώριση της ακίνητης ιδιοκτησίας τους από τους Σουλτάνους. Το Άγιο Όρος έλαβε φιρμάνια από τους Σουλτάνους Μεχμέτ τον Α΄ (1413-1421), Μπαγιαζίτ Α΄. (1389-1402), και από τον Μουράτ τον Β΄ το φερμάνι της 9 Απριλίου 1430 (που σώζεται πρωτότυπο) με το οποίο επικύρωσε τα προνόμια και τις ιδιοκτησίες που είχαν παραχωρήσει οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες στο Άγιο Όρος.γ) το αναπαλλοτρίωτο της Εκκλησιαστικής περιουσίας αναγνώρισε και διασφάλισε και ο Πορθητής με τον Αχτιναμέ του 1453.Β. ...Εφαρμόζονται στην περιγραφείσα έκταση (λίμνη Βιστωνίδα-Νταλιάνη και παραλίμνιες εκτάσεις)α) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1080 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Νικηφόρου Βοτανειάτη,β) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1329 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ανδρόνικου Παλαιολόγου του Γ΄,γ) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1357 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ιωάννη Παλαιολόγου,δ) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1371 του ηγεμόνος Ιωάννη Ούγγλεση, και ότι τα ως άνω χρυσόβουλλα (χρυσόβουλλοι λόγοι) αποτελούν νόμιμο τίτλο κυριότητος, κρατική πράξη του Βυζαντίου παραχώρησης της κυριότητας των ως άνω εκτάσεων στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Απο www.sibilla-gr-sibilla.blogspot.com
ΤΑΠΕΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ
Αυτά που συμβαίνουν στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκηνή είναι πραγματικά εκπληκτικά και αποτελούν ένα πρωτοφανές ξεβράκωμα της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς πέφτουν οι μάσκες και γίνεται εμφανής ο κυνισμός και η υποκρισία του.Η βρετανική κυβέρνηση χορήγησε γενναίο δανεισμό στην τράπεζα Νorthern Rock και στη συνέχεια την κρατικοποίησε. Οι ΗΠΑ κρατικοποίησαν τις μεγάλες χορηγούς στεγαστικών δανείων Freddie Μac και Fanny Μae, στις αρχές της εβδομάδας έκαναν σχεδόν το ίδιο με την κολοσσιαία ασφαλιστική ΑΙG, στην οποία η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ χορήγησε πιστώσεις 85 δισ. δολαρίων με εγγύηση αέρα φρέσκο και κοπανιστό.Αυτό συνέβη από τους ίδιους που δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους , όταν μικρές επιχειρήσεις κλείνουν και πολλές οικογένειες μένουν στο δρόμο, θεωρώντας ότι σε μια οικονομία της αγοράς πάντα υπάρχουν κι’ αυτές οι «παράπλευρες απώλειες» , που δημιουργεί ο «ελεύθερος» ανταγωνισμός. Όταν τα θύματα των «παράπλευρων απωλειών» είναι φτωχοί και αδύναμοι πολίτες όλα καλά, όταν όμως είναι τραπεζίτες και οικονομικοί κολοσσοί τα πράγματα αλλάζουν. Τότε επιστρατεύονται μέθοδοι του «κακού» Σοσιαλιστικού συστήματος , που σπεύδουν για τη «σωτηρία» τους χωρίς να υπολογίζεται το κόστος που ελαφρά τη καρδία μεταφέρεται στους πολλούς. Το Σοσιαλιστικό σύστημα που αποδέχεται την παρέμβαση του κράτους σε κάθε είδους κοινωνικές δραστηριότητες είναι «κακό» , όταν προστατεύει τους απλούς πολίτες , «καλό» όταν καλείται να προστατέψει τους ισχυρούς που καταρρέουν. Οι οικονομίες κλίμακας είναι αμείλικτες για τους εργαζόμενους, αλλά δεν υπολογίζεται κανένα κόστος όταν πρόκειται να διασωθούν τα κέρδη των εφοπλιστών των «άγονων» γραμμών.Αυτή την τρελή και υποκριτική πραγματικότητα ζούμε τα τελευταία χρόνια και στη Ελλάδα.Το κράτος αδιαφορεί για τους πολίτες του και υπηρετεί τους πολιτικά, οικονομικά, οικογενειακά και πνευματικά «ημέτερους». Ένας ιδιότυπος «Σοσιαλισμός» των καπιταλΗστών.
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
ΑΛΗΘΕΙΕΣ.......ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ
Ενας από τους σημαντικότερους πολιτικούς στοχαστές στη θεωρία και στην πράξη της πολιτικής επιστήμης, εκείνος που εισήγαγε τον όρο «Αποτελεσματική Αλήθεια» (όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος), ο παρεξηγημένος Νικολό Μακιαβέλι, πίστευε πως. «η αιτία που η Εκκλησία άσκησε φθοροποιό επίδραση στην πολιτική ζωή της Ιταλίας δεν ήταν η ατομική διαφθορά των επισκόπων και των ιεραρχών της αλλά αυτή καθ΄ αυτή η συμμετοχή της στις κοσμικές υποθέσεις και η διαπλοκή της με την εξουσία». Ζώντας από κοντά την επιρροή του Πάπα πάνω στους ηγεμόνες της Ιταλίας, γνώριζε όλες τις ίντριγκες του κλήρου στον αγώνα για συμμετοχή στην εξουσία. Στο αφελές ερώτημα πολλών πιστών «τι να τα κάνει τα λεφτά ένας μοναχός», η απάντηση του Μακιαβέλι θα ήταν «για να ασκήσει εξουσία». Ολη η συμπεριφορά του Εφραίμ διακατέχεται από το κίνητρο της άσκησης εξουσίας. Μια ανθρώπινη ανάγκη ή αδυναμία αν θέλετε. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι αυτό, πόσο μάλλον ο μέσος έλληνας, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξαπατήσει το κράτος. Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό όπως και η ευθύνη είναι μόνο πολιτική. Αυτό το επιχείρημα της «παραπλάνησης πολιτικών», μου θυμίζει τη νεύρωση του μέσου έλληνα πως για όλα φταίνε οι άλλοι, οι εβραίοι, οι τούρκοι, οι άγγλοι και πάει λέγοντας. Μεγαλώσαμε με το παραμύθι ότι για όλα τα κακώς κείμενα φταίει η τουρκοκρατία. Αυτό που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική ζωή είναι ο βυζαντινισμός. Ξεχνάμε πως οι Οθωμανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να συνεχίσουν την βυζαντινή παράδοση σε όλα τα επίπεδα. Ενσωμάτωσαν ολόκληρο το διοικητικό μηχανισμό και υιοθέτησαν το ίδιο σύστημα διακυβέρνησης, με κύρια αλλαγή το Ισλάμ να γίνει πρώτη θρησκεία και ο Χριστιανισμός η δεύτερη αλλά στην πράξη η σημαντικότερη, διότι, σε αντίθεση με το Ισλάμ που δεν είχε ένα κεντρικό ιερατείο με αυστηρή ιεραρχία, η ορθοδοξία είχε αυτό το πλεονέκτημα ελέγχου των πιστών. Οποιος ελέγχει τον Πατριάρχη ή τον αρχιεπίσκοπο ή (στη δημοκρατία) έχει καλή σχέση μαζί του, ελέγχει τα πάντα ή έχει έναν ισχυρό σύμμαχο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη μεταβυζαντινή Ελλάδα. Κατηγορούμε τους τούρκους για καθυστέρηση και όμως ανήκουν στις πρώτες χώρες που υιοθέτησαν το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, στο σύνταγμά τους. Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ εισηγήθηκε στην τουρκική βουλή το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, χρησιμοποιώντας τον ελληνικό όρο «λαϊκισμός» είχε πει τα εξής: ««Κανόνες και θεωρίες ενός γέρου άραβα και δυσνόητες ερμηνείες από γενεές ολόκληρες βρώμικων και αδαών παπάδων έχουν καθορίσει εδώ και 500 χρόνια όλους τους νόμους του αστικού και ποινικού δικαίου στην Τουρκία. Οι νόμοι αυτοί καθόριζαν τη μορφή του συντάγματος, ακόμη και τις πιο ασήμαντες πράξεις κάθε πολίτη, την διατροφή του, τις ώρες του ύπνου, την εξωτερική εμφάνιση, το περιεχόμενο μάθησης στα σχολεία, τα ήθη και έθιμα, μέχρι και τις πιο απόκρυφες σκέψεις. Το Ισλάμ, αυτή η παρανοϊκή θεϊκή διδασκαλία ενός ανήθικου βεδουϊνου είναι ένα σαπισμένο ψοφίμι που δηλητηριάζει τη ζωή μας». Ο τελευταίος, στην ψυχή και στο πνεύμα έλληνας, που τόλμησε να πει κάτι πολύ πιο ήπιο, θεωρείται μέχρι σήμερα ο στιγματισμένος «Ιουλιανός ο Παραβάτης». Το όνομά του το ξέρουν ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Αυτό που δεν υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, η Θεοκρατία, ζει και βασιλεύει χάριν του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους και όχι χάριν των τούρκων. Ο μόνος κυβερνήτης που τόλμησε να τα βάλει με την Εκκλησία, ο Σημίτης, πήρε μια γεύση της δύναμής της, «ελέω ελληνικού λαού».
Κυριακή 11 Μαΐου 2008
ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ......
335 μ.χ Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες ιερούς εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει την ΣΤΑΥΡΩΣΗ όλων των μάγων και μάντεων. (με αυτούς τους χαρακτηρισμούς οι αμόρφωτοι και μισέλληνες χριστιανοί εννοούσαν όλους τους επιστήμονες, φιλόσοφους, ιερείς). Τότε είναι που μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος. Ακολουθούν καταστροφές ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες
337 μ.χ. Είναι το έτος που ο Κωνσταντίνος από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος (Ο Κωνσταντίνος διατάζει την εκτέλεση της ίδιας του της συζύγου Φαύστας την οποία και βράζουν ζωντανή, Κωνσταντίνος και Ελένη δηλητηριάζουν τον άτυχο Κρίσπο, γιο του Κωνσταντίνου από την παλλακίδα του Μινερβίνα, με την δικαιολογία ότι συνωμοτούσε ενάντια στον θρόνο καθώς και ουκ ολίγους συγγενείς τους), πεθαίνει ενώ λίγο πριν είχε βαπτιστεί χριστιανός. Η εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, τον ανακηρύσσει Άγιο και Ισαπόστολο, όπως επίσης και την μητέρα του Ελένη ως Αγία.
341 μ.χ. Ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Θέτει εκτός νόμου το Ελληνίζειν και την παραδοσιακή μαντική. Πολλοί Έλληνες είτε εκτελούνται , είτε φυλακίζονται
346 μ.χ. Μεγάλης κλίμακας διωγμοί εναντίον των εθνικών, Ελλήνων και μη της Κωνσταντινούπολης. Ο ρήτωρας, φιλόσοφος και συγγραφέας Λιβάνιος κατηγορείται ως μάγος και εξορίζεται.
353 μ.χ. Με διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λατρεία και την προσφορά θυσιάσματος στους εθνικούς δια ποινής θανάτου.
354 μ.χ. Με νέο διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λειτουργία των εθνικών και ελληνικών ιερών και διατάζει το κλείσιμο τους. Οι ιεροί ναοί των Ελλήνων και των άλλων εθνικών λατρειών μετατρέπονται σε πορνεία και ταβέρνες. Οι εθνικοί ιερείς εκτελούνται. Καινούριο αυτοκρατορικό διάταγμα διατάζει την "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ". Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας.
Χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί κατασκευάζουν ασβεστοκάμινους δίπλα σε ελληνικούς ναούς για να εκμεταλευτούν τα μάρμαρα των ναών. Είναι η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στην επιστήμη και πνευματική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας. Από το 354 μ.χ. και για 1500 χρόνια ακόμα θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας , μαθηματικών, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία. Σε αυτά τα τελευταία οι χριστιανοί θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο καθώς για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου χριστιανικό όχλο αποτελούν, ιδιαίτερα τα μαθηματικά, κείμενα μαγείας.
Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε όπως υπολογίζεται λιγότερο από τον 1% . Όσα σώθηκαν, σώθηκαν κυρίως από τους Άραβες και από άλλους ελληνόφιλους
337 μ.χ. Είναι το έτος που ο Κωνσταντίνος από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος (Ο Κωνσταντίνος διατάζει την εκτέλεση της ίδιας του της συζύγου Φαύστας την οποία και βράζουν ζωντανή, Κωνσταντίνος και Ελένη δηλητηριάζουν τον άτυχο Κρίσπο, γιο του Κωνσταντίνου από την παλλακίδα του Μινερβίνα, με την δικαιολογία ότι συνωμοτούσε ενάντια στον θρόνο καθώς και ουκ ολίγους συγγενείς τους), πεθαίνει ενώ λίγο πριν είχε βαπτιστεί χριστιανός. Η εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, τον ανακηρύσσει Άγιο και Ισαπόστολο, όπως επίσης και την μητέρα του Ελένη ως Αγία.
341 μ.χ. Ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Θέτει εκτός νόμου το Ελληνίζειν και την παραδοσιακή μαντική. Πολλοί Έλληνες είτε εκτελούνται , είτε φυλακίζονται
346 μ.χ. Μεγάλης κλίμακας διωγμοί εναντίον των εθνικών, Ελλήνων και μη της Κωνσταντινούπολης. Ο ρήτωρας, φιλόσοφος και συγγραφέας Λιβάνιος κατηγορείται ως μάγος και εξορίζεται.
353 μ.χ. Με διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λατρεία και την προσφορά θυσιάσματος στους εθνικούς δια ποινής θανάτου.
354 μ.χ. Με νέο διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λειτουργία των εθνικών και ελληνικών ιερών και διατάζει το κλείσιμο τους. Οι ιεροί ναοί των Ελλήνων και των άλλων εθνικών λατρειών μετατρέπονται σε πορνεία και ταβέρνες. Οι εθνικοί ιερείς εκτελούνται. Καινούριο αυτοκρατορικό διάταγμα διατάζει την "ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ". Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας.
Χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί κατασκευάζουν ασβεστοκάμινους δίπλα σε ελληνικούς ναούς για να εκμεταλευτούν τα μάρμαρα των ναών. Είναι η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στην επιστήμη και πνευματική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας. Από το 354 μ.χ. και για 1500 χρόνια ακόμα θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας , μαθηματικών, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία. Σε αυτά τα τελευταία οι χριστιανοί θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο καθώς για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου χριστιανικό όχλο αποτελούν, ιδιαίτερα τα μαθηματικά, κείμενα μαγείας.
Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε όπως υπολογίζεται λιγότερο από τον 1% . Όσα σώθηκαν, σώθηκαν κυρίως από τους Άραβες και από άλλους ελληνόφιλους
Κυριακή 27 Απριλίου 2008
ΖΑΛΜΟΞΙΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΙΚΑ ΦΥΛΛΑ....
Οι Γέτες μαζί με τους Δάκες αποτελούσαν τα βορειότερα θρακικά φύλα που ήταν εγκατεστημένα στις περιοχές πέραν του Ίστρου, ο οποίος σήμερα κυλά τα νερά του με το όνομα Δούναβης.
Λόγω αυτής ακριβώς της γεωγραφικής τους τοποθετήσεως ήταν πιο αποκομμένοι από τους υπολοίπους Θράκες και έρχονταν σε πιο άμεση επαφή με τις βαρβαρικές φυλές που κατά καιρούς κατέρχονταν από την βόρεια Ευρώπη ή εισέρχονταν σε αυτήν από τις Ασιατικές στέπες. Το υδάτινο εμπόδιο του Δουνάβεως αφ' ενός και τα σκιώδη αχανή δάση της χώρας μέσα στα οποία κατοικούσαν αφ' ετέρου στάθηκαν η αιτία τού να μην γνωρίζουμε πολλά για την ιστορική τους διαδρομή. Και όπως η Θράκη ήταν η μεγάλη δεξαμενή των μύθων: Ορφεύς, Διόνυσος, κ. α. δεν άργησε να δημιουργηθεί και ο «γετικός μύθος». Και μεταξύ των Γετών, ο Ζάμολξις. Η δημιουργία του μύθου Οι Γέτο- δάκες μέχρι την ρωμαϊκή κατάκτηση και τον εποικισμό της χώρας τους έζησαν σε αυτήν, σχεδόν απομονωμένοι από τους υπολοίπους λαούς της Μεσογείου, μέσα στην ασφάλεια που τους παρείχε το φυσικό εμπόδιο του ποταμού Ίστρου. Για αιώνες, οι υπόλοιπες φυλές, ακόμα και αυτές των άμεσων συγγενών τους, Θρακών, είτε δεν περνούσαν ποτέ το ποτάμι, είτε εάν το περνούσαν έστεκαν ενεοί μπροστά στα σκιώδη δακικά δάση και έπαιρναν την οδό της επιστροφής μη τολμώντας να εισχωρήσουν σε αυτά. Από αυτήν την οδό της επιστροφής, έφτασε ο αρχαίος κόσμος στον μύθο. Μέσα από την άγνοια για αυτόν τον λαό και από το μυστήριο που τον τύλιγε, δημιουργήθηκε ο «γετικός μύθος». Ο μύθος για κάποιον υπερβόρειο λαό που ζούσε σε μια παράξενη μυθική χώρα τόσο πλούσια όσο και ανεξερεύνητη. Μια χώρα γεμάτη πολύτιμους λίθους με μαγικές ιδιότητες, λίθους που εμπεριείχαν δυνάμεις και μυστήρια. Ένα ακόμα γεγονός που της πρόσθετε μια επιπλέον γοητεία. Μια χώρα στην οποία φύονταν τα βότανα που η Μήδεια έφτιαχνε τα δηλητήρια της. Το ίδιο το ποτάμι, ως μια προσωποποιημένη θεότητα, ο ιερός Ίστρος, γινόταν υπερασπιστής αυτής της χώρας και του λαού της εμποδίζοντας κάθε εισβολέα να περάσει ή καταποντίζοντας τον. Έτσι έκρυβε από τα βλέμματα των εισβολέων το μυστικό της. Και όποιος κατάφερνε να γλιτώσει από το ποτάμι τον εξαφάνιζε το δακικό δάσος. Το φοβερό δακικό δάσος. Το δάσος ήταν το σκοτεινό βάθος όπου εξυφαίνετο, το μυστικό του γετο-δακικού μύθου. Για τον νου των αρχαίων όλα αυτά ήταν όχι μόνο ένας μύθος που ενέπνεε φόβο, αλλά κάτι μαγικό, που πήγαζε από το πνεύμα αυτού του λαού, και γινόταν υπερασπιστής του, κρύβοντας την πραγματικότητα. Ο «γετικός μύθος» άρχισε να πλάθεται από τους Έλληνες. Οι Αμαζόνες του Ομήρου που με την βασίλισσα του Πενθεισίλια παίρνουν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, φέρονται από την παράδοση ως γυναίκες των Γετο-δακών. Οι ίδιοι οι Γετο-δάκες πολεμούν εναντίον των Αχαιών. Και ο μύθος συνεχίζεται στους Ρωμαίους. Για τους Ρωμαίους ο Ίστρος ήταν το υπερβόρειο όριο, από οπού άρχιζαν οι γαίες του γετικού λαού. Ο Μαρτιάλης στα Επιγράμματά του κάνει υπαινιγμούς στο μυστήριο και στους κινδύνους αυτής της χώρας, την ίδια στιγμή που ένας αυτοκράτωρ όπως ο Δομιτιανός γνώριζε εκεί την ατυχία των όπλων. Ο κατακλυσμός, τον οποίον περιμένει ο αρχαίος κόσμος πως θα έρθει να βάλει τέρμα στην ανθρωπότητα, για τους Ρωμαίους, σχεδόν σίγουρα, θα προέλθει από τον Δούναβη που με ένα μόνο κύμα του θα καταπνίξει την αυτοκρατορία. Ο Σενέκας σε μια μεγαλειώδη διήγηση του περιγράφει το πώς, όταν ο Δούναβης εξαπολυόμενος, θα υψώσει τα ύδατα του έως τον ουρανό και «μέσα σε μια μόνη κατακλυσμιαία δίνη, θα καλύψει μια απέραντη έκταση γαιών και πόλεων.» Όταν έγραφε αυτή την σελίδα, που θυμίζει το τρομακτικό όραμα του κατακλυσμού του Μιχαήλ Αγγέλου, (Capela Sixtina), ο φιλόσοφος προαισθάνετο και ίσως δεν γελάστηκε, ότι από εκεί, από τον Δούναβη, αν και όχι τόσο σύντομα αλλά ούτε και πολύ αργά, θα προερχόταν το τρομερό θέαμα της «μοιραίας ημέρας», στα αλήθεια το τέλος του κόσμου. Μια ακόμα μεταξύ των άλλων προφητειών του Σενέκα. Και θα εκπληρώνετο όχι με τα νερά του Δουνάβεως, αλλά με την βία των Γότθων οι οποίοι, πράγμα παράξενο -με το όνομα των Γετών, και με την ίδια ιστορία μετασχηματισμένη σε δική τους ιστορία, και με θεό τον Ζάλμοξη, και όχι τον θεό της Βαλχαλά- θα ανέτρεπαν όλον τον αρχαίο κόσμο και θα έφταναν νικηφόροι έως την Ισπανία. Το μυστικό της χώρας των Γετών παρέμενε φυλαγμένο ακόμα και την εποχή του Σενέκα. Ο φιλόσοφος γράφει με κάθε ακρίβεια μόνο για το μεγάλο ποτάμι που περίζωνε την χώρα, και για τις ελληνικές πόλεις που ήταν διασπαρμένες στις ακτές του Πόντου. Όσο για τα υπόλοιπα, τίποτα περισσότερο παρά μόνο τη φήμη για τα φοβερά γετικά τόξα. Τόσα μπορούσε να γνωρίζει ο Σενέκας, και κανείς άλλος δεν γνώριζε περισσότερα. Ο Δούναβης φύλαγε καλά τα μυστικά του. Οι άνθρωποι κρύβονταν στα βουνά- Daci montibus inhaerent. Τα δάση ήταν σκοτεινά και κάλυπταν ολόκληρη την γεμάτη κινδύνους χώρα. Αλλά και αφότου καταλαμβάνουν τη χώρα και την εποικίζουν, οι Ρωμαίοι δεν περιγράφουν από αυτήν παρά μόνο συγκεκριμένα γεγονότα. Ποτέ δεν έγραψαν την πραγματική ιστορία των Γετών, την ιστορία του «Γετικού μύθου», πολύ μεγαλύτερη και πιο σημαντική από αυτήν των συγκεκριμένων πράξεων τις οποίες ονομάζουμε ιστορικές. Το συγκεκριμένο γεγονός φθείρει, δεν εξυπηρετεί παρά μόνο μια διήγηση. Ο Μύθος είναι αιώνιος και ακόμα και αν παίρνει διάφορες μορφές και συνηθίζει να κρύβεται, η αλήθεια του είναι παρούσα και προβάλλεται στο μέλλον. Η γετική ιδέα είναι ένας από τους πιο έμμονους και ισχυρούς μύθους της φαντασίας των αρχαίων. Στην ιστορία λοιπόν αυτής της χώρας και αυτού του λαού διακρίνονται δύο πλάνα του Γετο-δακικού κόσμου τα οποία και θα πρέπει να διαχωρίσουμε. Το ένα πλάνο είναι το πραγματικό της άμεσης γνώσεως που είχαν ξεκάθαρο οι αρχαίοι, από τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τους Ρωμαίους, μέσω των πολέμων. Αυτό το συμπληρώνουν οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις με τα ευρήματα που φέρνουν στο φως, πολύ λίγα στην πραγματικότητα, αφού επρόκειτο περί ενός «πολιτισμού του ξύλου». Οι Γέτες και ο Ίστρος, για τους Έλληνες, όπως οι Δάκες και ο Δανούβιος για τους Ρωμαίους είναι ακριβή ονόματα σε αυτό το πλάνο. Το άλλο πλάνο, είναι το πλάνο του «Γετικού μύθου» που πλάστηκε απο τους Έλληνες και υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους. Εκεί υπάρχει η μυθική χώρα των Γετών και ο «ιερός Ίστρος», από οπού θα προέλθει ο κατακλυσμός, με το δέλτα και τις χίλιες εκβολές. Ένας κόσμος πρωτόγονου θάρρους, καθαρότητας και δικαιοσύνης. Για τους αρχαίους ήταν δεδομένη η ιδέα ότι πρέπει να υπάρχει κάπου μακριά, στην Δύση ή τον Βορρά ένας κόσμος αδιατάρακτης ευτυχίας, φυλαγμένος από κάθε παρείσφρηση. Ένας κόσμος όπως αυτός των Ηλυσίων Πεδίων που η ζωή των ανθρώπων θα θυμίζει εκείνη των θεών και που δεν θα ανήκει μόνο σε όσους οι θεοί αποφάσισαν να εγκαταστήσουν εκεί και οι οποίοι δεν θα είναι είτε πνεύματα, είτε ημίθεοι και ήρωες. Ένας κόσμος ανθρώπινης ευτυχίας φτιαγμένος για τους ανθρώπους. Τέτοιοι κόσμοι πρέπει να υπάρχουν αλλά είναι μυστικοί. Κρύβονται στους ψηλούς βράχους άγνωστων βουνών. Στην Μαρπέσια του Καυκάσου οι Αμαζόνες. Στα Καρπάθια οι Γέτες. Φαίνεται πως αυτοί ήταν πιο δίκαιοι από τις Αμαζόνες, αφού κάπου στην χώρα τους, στην νήσο Λευκή, στα παράλια του Πόντου, η Θέτις μετέφερε τον Αχιλλέα, για να κατοικήσει αιώνια. Ήταν τραχείς και αθώοι, «το άγριο καλό» των αρχαίων. Μέσα από την νοσταλγία για ένα τέτοιο κόσμο το πρώτο πλάνο συχνά ταυτίστηκε με το δεύτερο. Έχοντας λοιπόν υπόψη αυτήν την διάκριση τώρα μπορούμε να εξετάσουμε τις ιστορικές και φιλολογικές πηγές τις σχετικές με την ιστορία των Γετο-δακικών φύλων. Καταγωγή και πατρίδα των Γετο-δακικών φύλων Πανάρχαια κοιτίδα των Γετο-Δακικών φύλων υπήρξε η άνω του ποταμού Ίστρου, (σημερινού Δουνάβεως) περιοχή, που εκτείνετο από τα όρη των Καρπαθίων έως τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Με δύο λόγια, η περιοχή που καλύπτει η σημερινή νότιο-ανατολική Ρουμανία. Στην ιστορία έγιναν γνωστοί ως Γέτες, όνομα που τους έδωσαν οι Έλληνες, ενώ η χώρα τους έμεινε γνωστή ως Δακία, όνομα που της έδωσαν οι Ρωμαίοι. Αυτή η «ιδιομορφία» οφείλεται στο ότι εμείς οι Έλληνες γνωρίσαμε πιο καλά τους Γέτες εξαιτίας του γεγονότος ότι εκείνοι αλλάζανε ακαταπαύστως οικισμούς και περνούσαν από την μια στην άλλη όχθη του Ίστρου, ανακατεύομενοι με τους υπολοίπους Θράκες και τους Μύσιους, αλλά και λόγω του ότι κατοικούσαν στα ανατολικά της χώρας προς τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας τα οποία και αποικίστηκαν από Έλληνες. Οι άποικοι έρχονταν σε επαφή κυρίως με τους Γέτες με τους οποίους συνόρευαν, με αποτέλεσμα να τους ονομάσουν όλους Γέτες. Σε αυτό συνέβαλλε και το γεγονός ότι είχαν κοινή καταγωγή αλλά μιλούσαν και την ίδια γλώσσα με τους Δάκες οι οποίοι κατοικούσαν δυτικά, στην ενδοχώρα, κατά μήκος του Ίστρου, συνορεύοντας με τα Γερμανικά-γοτθικά φύλλα. Όταν οι Ρωμαίοι με την σειρά τους κατέλαβαν την χώρα, ήρθαν κυρίως σε επαφή με τους Δάκες με αποτέλεσμα, κατά την συνήθεια τους, να ονομάσουν την νεοκατακτημένη χώρα Dacia Felix. (ευτυχισμένη Δακία). Έκτοτε και τα δύο ονόματα χρησιμοποιούνταν εξ ίσου για να δηλώσουν τα θρακικά φύλλα του Δουνάβεως και των Καρπαθίων. Τα στοιχεία που μας διασώζει η ιστορία για αυτά τα θρακικά φύλα και για την χώρα που κατοικούσαν δεν είναι πολλά. Για τον αρχαίο κόσμο, η Δακία των τρομερών πολεμιστών των Καρπαθίων και του θεού Ζάλμοξi ήταν, μέχρι την κυριαρχία του Τραϊανού, μια τραχιά χώρα, σχεδόν αδιάβατη, τυλιγμένη στο μυστήριο. Κανείς δεν γνώριζε καλά τους ανθρώπους που κατοικούσαν σε αυτό το στεφάνι των βουνών, και ούτε από πότε είχαν την συνήθεια να κατεβαίνουν για να πολεμούν εκτός των συνόρων τους. Οι άνθρωποι αυτοί, -Γέτες ή Δάκες αθάνατοι- κaι η χώρα τους, ήταν ερμητικά κλειστοί για τους αρχαίους. Οι Έλληνες τους πλησίασαν μόνο στα παράλια της θάλασσας του Πόντου, χωρίς να ριψοκινδυνεύσουν πολύ στο εσωτερικό. Έξάλλου οι Έλληνες σαν ως ναυτικός και εμπορικός λαός, πάντοτε ενδιαφέρονταν ιδιαιτέρως για τα παράλια τα οποία και αποικούσαν ιδρύοντας πόλεις, πολλές εκ των οποίων υφίστανται και ευημερούν έως και σήμερα, ενώ έτρεφαν μια παράξενη «αποστροφή» για την ενδοχώρα. Οι Ρωμαίοι με την σειρά τους, μέχρι την κατάληψη της χώρας γνώρισαν μόνο τους Δάκες πολεμιστές. Ο Δούναβης τους ενέπνεε φόβο. Ωστόσο αυτές οι φυλές δεν μας είναι εντελώς άγνωστες. Οι πρώτες άμεσες πληροφορίες μας προέρχονται από τους αρχαίους Έλληνες ιστορικούς Ηρόδοτο, Στράβωνα, κ.α., καθώς και απο τους Έλληνες αποίκους των παραλίων της Μαύρης θάλασσα. Γνώριζαν μάλιστα και τις μεταξύ τους διαιρέσεις. Ο Στράβων σημειώνει σχετικά: «Υπάρχει, - λέει μιλώντας περί της χώρας των Γετών,- και μια άλλη παλαιότερη διαίρεση της χώρας, σύμφωνα με την οποία μερικοί ονομάζονται Δάκες και οι άλλοι Γέτες. Τους έλεγαν Γέτες ή Δάκες, και οι Έλληνες οι οποίοι τους θεωρούσαν συγγενείς των Θρακών- «τους πιο γενναίους και τους πιο δίκαιους μεταξύ των Θρακών», σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, - έλεγαν ότι ο θεός του πολέμου Άρης, γεννήθηκε μεταξύ τους.» Γνώριζαν όμως πως μια τέτοια ιδέα μπορούσε να είναι μονάχα ένας θρύλος, γιατί άλλος θεός, πιο μεγάλος και μόνος , κυριαρχούσε στις τύχες αυτού του λαού. Οι Δάκες πίστευαν στον Ζάλμοξi. Και ο Πλάτων ισχυρίζετο ότι ο Ζάλμοξις έκανε αυτούς τους ανθρώπους αθανάτους. Ο Ηρόδοτος, ο οποίος μας εξηγεί την μυθολογική καταγωγή αυτού του λαού, μας δίνει και τις πιο παλιές πληροφορίες περί της ιστορίας, των ηθών και της θρησκείας του. Οι Γέτες, αν και εθνικώς ανήκαν στους Θράκες συνόρευαν και κάποτε αναμειγνύονταν με τους Σκύθες, διέφεραν όμως ουσιαστικά και από τους μεν και απο τους δε. Νόμιζαν τους εαυτούς τους αθανάτους και πίστευαν ως θεό τον Ζάλμοξη. Αυτός ήταν μια προσωπικότητα βαθιά επηρεασμένη από τον ορφισμό, αν και κάποιες ιστορικές μαρτυρίες ,τον θέλουν πολύ μεταγενέστερο του Πυθαγόρα και ο ίδιος έδρασε εντελώς έξω από τους χώρους που αναπτύχθηκε το ορφικό κίνημα.
Λόγω αυτής ακριβώς της γεωγραφικής τους τοποθετήσεως ήταν πιο αποκομμένοι από τους υπολοίπους Θράκες και έρχονταν σε πιο άμεση επαφή με τις βαρβαρικές φυλές που κατά καιρούς κατέρχονταν από την βόρεια Ευρώπη ή εισέρχονταν σε αυτήν από τις Ασιατικές στέπες. Το υδάτινο εμπόδιο του Δουνάβεως αφ' ενός και τα σκιώδη αχανή δάση της χώρας μέσα στα οποία κατοικούσαν αφ' ετέρου στάθηκαν η αιτία τού να μην γνωρίζουμε πολλά για την ιστορική τους διαδρομή. Και όπως η Θράκη ήταν η μεγάλη δεξαμενή των μύθων: Ορφεύς, Διόνυσος, κ. α. δεν άργησε να δημιουργηθεί και ο «γετικός μύθος». Και μεταξύ των Γετών, ο Ζάμολξις. Η δημιουργία του μύθου Οι Γέτο- δάκες μέχρι την ρωμαϊκή κατάκτηση και τον εποικισμό της χώρας τους έζησαν σε αυτήν, σχεδόν απομονωμένοι από τους υπολοίπους λαούς της Μεσογείου, μέσα στην ασφάλεια που τους παρείχε το φυσικό εμπόδιο του ποταμού Ίστρου. Για αιώνες, οι υπόλοιπες φυλές, ακόμα και αυτές των άμεσων συγγενών τους, Θρακών, είτε δεν περνούσαν ποτέ το ποτάμι, είτε εάν το περνούσαν έστεκαν ενεοί μπροστά στα σκιώδη δακικά δάση και έπαιρναν την οδό της επιστροφής μη τολμώντας να εισχωρήσουν σε αυτά. Από αυτήν την οδό της επιστροφής, έφτασε ο αρχαίος κόσμος στον μύθο. Μέσα από την άγνοια για αυτόν τον λαό και από το μυστήριο που τον τύλιγε, δημιουργήθηκε ο «γετικός μύθος». Ο μύθος για κάποιον υπερβόρειο λαό που ζούσε σε μια παράξενη μυθική χώρα τόσο πλούσια όσο και ανεξερεύνητη. Μια χώρα γεμάτη πολύτιμους λίθους με μαγικές ιδιότητες, λίθους που εμπεριείχαν δυνάμεις και μυστήρια. Ένα ακόμα γεγονός που της πρόσθετε μια επιπλέον γοητεία. Μια χώρα στην οποία φύονταν τα βότανα που η Μήδεια έφτιαχνε τα δηλητήρια της. Το ίδιο το ποτάμι, ως μια προσωποποιημένη θεότητα, ο ιερός Ίστρος, γινόταν υπερασπιστής αυτής της χώρας και του λαού της εμποδίζοντας κάθε εισβολέα να περάσει ή καταποντίζοντας τον. Έτσι έκρυβε από τα βλέμματα των εισβολέων το μυστικό της. Και όποιος κατάφερνε να γλιτώσει από το ποτάμι τον εξαφάνιζε το δακικό δάσος. Το φοβερό δακικό δάσος. Το δάσος ήταν το σκοτεινό βάθος όπου εξυφαίνετο, το μυστικό του γετο-δακικού μύθου. Για τον νου των αρχαίων όλα αυτά ήταν όχι μόνο ένας μύθος που ενέπνεε φόβο, αλλά κάτι μαγικό, που πήγαζε από το πνεύμα αυτού του λαού, και γινόταν υπερασπιστής του, κρύβοντας την πραγματικότητα. Ο «γετικός μύθος» άρχισε να πλάθεται από τους Έλληνες. Οι Αμαζόνες του Ομήρου που με την βασίλισσα του Πενθεισίλια παίρνουν μέρος στον Τρωικό πόλεμο, φέρονται από την παράδοση ως γυναίκες των Γετο-δακών. Οι ίδιοι οι Γετο-δάκες πολεμούν εναντίον των Αχαιών. Και ο μύθος συνεχίζεται στους Ρωμαίους. Για τους Ρωμαίους ο Ίστρος ήταν το υπερβόρειο όριο, από οπού άρχιζαν οι γαίες του γετικού λαού. Ο Μαρτιάλης στα Επιγράμματά του κάνει υπαινιγμούς στο μυστήριο και στους κινδύνους αυτής της χώρας, την ίδια στιγμή που ένας αυτοκράτωρ όπως ο Δομιτιανός γνώριζε εκεί την ατυχία των όπλων. Ο κατακλυσμός, τον οποίον περιμένει ο αρχαίος κόσμος πως θα έρθει να βάλει τέρμα στην ανθρωπότητα, για τους Ρωμαίους, σχεδόν σίγουρα, θα προέλθει από τον Δούναβη που με ένα μόνο κύμα του θα καταπνίξει την αυτοκρατορία. Ο Σενέκας σε μια μεγαλειώδη διήγηση του περιγράφει το πώς, όταν ο Δούναβης εξαπολυόμενος, θα υψώσει τα ύδατα του έως τον ουρανό και «μέσα σε μια μόνη κατακλυσμιαία δίνη, θα καλύψει μια απέραντη έκταση γαιών και πόλεων.» Όταν έγραφε αυτή την σελίδα, που θυμίζει το τρομακτικό όραμα του κατακλυσμού του Μιχαήλ Αγγέλου, (Capela Sixtina), ο φιλόσοφος προαισθάνετο και ίσως δεν γελάστηκε, ότι από εκεί, από τον Δούναβη, αν και όχι τόσο σύντομα αλλά ούτε και πολύ αργά, θα προερχόταν το τρομερό θέαμα της «μοιραίας ημέρας», στα αλήθεια το τέλος του κόσμου. Μια ακόμα μεταξύ των άλλων προφητειών του Σενέκα. Και θα εκπληρώνετο όχι με τα νερά του Δουνάβεως, αλλά με την βία των Γότθων οι οποίοι, πράγμα παράξενο -με το όνομα των Γετών, και με την ίδια ιστορία μετασχηματισμένη σε δική τους ιστορία, και με θεό τον Ζάλμοξη, και όχι τον θεό της Βαλχαλά- θα ανέτρεπαν όλον τον αρχαίο κόσμο και θα έφταναν νικηφόροι έως την Ισπανία. Το μυστικό της χώρας των Γετών παρέμενε φυλαγμένο ακόμα και την εποχή του Σενέκα. Ο φιλόσοφος γράφει με κάθε ακρίβεια μόνο για το μεγάλο ποτάμι που περίζωνε την χώρα, και για τις ελληνικές πόλεις που ήταν διασπαρμένες στις ακτές του Πόντου. Όσο για τα υπόλοιπα, τίποτα περισσότερο παρά μόνο τη φήμη για τα φοβερά γετικά τόξα. Τόσα μπορούσε να γνωρίζει ο Σενέκας, και κανείς άλλος δεν γνώριζε περισσότερα. Ο Δούναβης φύλαγε καλά τα μυστικά του. Οι άνθρωποι κρύβονταν στα βουνά- Daci montibus inhaerent. Τα δάση ήταν σκοτεινά και κάλυπταν ολόκληρη την γεμάτη κινδύνους χώρα. Αλλά και αφότου καταλαμβάνουν τη χώρα και την εποικίζουν, οι Ρωμαίοι δεν περιγράφουν από αυτήν παρά μόνο συγκεκριμένα γεγονότα. Ποτέ δεν έγραψαν την πραγματική ιστορία των Γετών, την ιστορία του «Γετικού μύθου», πολύ μεγαλύτερη και πιο σημαντική από αυτήν των συγκεκριμένων πράξεων τις οποίες ονομάζουμε ιστορικές. Το συγκεκριμένο γεγονός φθείρει, δεν εξυπηρετεί παρά μόνο μια διήγηση. Ο Μύθος είναι αιώνιος και ακόμα και αν παίρνει διάφορες μορφές και συνηθίζει να κρύβεται, η αλήθεια του είναι παρούσα και προβάλλεται στο μέλλον. Η γετική ιδέα είναι ένας από τους πιο έμμονους και ισχυρούς μύθους της φαντασίας των αρχαίων. Στην ιστορία λοιπόν αυτής της χώρας και αυτού του λαού διακρίνονται δύο πλάνα του Γετο-δακικού κόσμου τα οποία και θα πρέπει να διαχωρίσουμε. Το ένα πλάνο είναι το πραγματικό της άμεσης γνώσεως που είχαν ξεκάθαρο οι αρχαίοι, από τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τους Ρωμαίους, μέσω των πολέμων. Αυτό το συμπληρώνουν οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις με τα ευρήματα που φέρνουν στο φως, πολύ λίγα στην πραγματικότητα, αφού επρόκειτο περί ενός «πολιτισμού του ξύλου». Οι Γέτες και ο Ίστρος, για τους Έλληνες, όπως οι Δάκες και ο Δανούβιος για τους Ρωμαίους είναι ακριβή ονόματα σε αυτό το πλάνο. Το άλλο πλάνο, είναι το πλάνο του «Γετικού μύθου» που πλάστηκε απο τους Έλληνες και υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους. Εκεί υπάρχει η μυθική χώρα των Γετών και ο «ιερός Ίστρος», από οπού θα προέλθει ο κατακλυσμός, με το δέλτα και τις χίλιες εκβολές. Ένας κόσμος πρωτόγονου θάρρους, καθαρότητας και δικαιοσύνης. Για τους αρχαίους ήταν δεδομένη η ιδέα ότι πρέπει να υπάρχει κάπου μακριά, στην Δύση ή τον Βορρά ένας κόσμος αδιατάρακτης ευτυχίας, φυλαγμένος από κάθε παρείσφρηση. Ένας κόσμος όπως αυτός των Ηλυσίων Πεδίων που η ζωή των ανθρώπων θα θυμίζει εκείνη των θεών και που δεν θα ανήκει μόνο σε όσους οι θεοί αποφάσισαν να εγκαταστήσουν εκεί και οι οποίοι δεν θα είναι είτε πνεύματα, είτε ημίθεοι και ήρωες. Ένας κόσμος ανθρώπινης ευτυχίας φτιαγμένος για τους ανθρώπους. Τέτοιοι κόσμοι πρέπει να υπάρχουν αλλά είναι μυστικοί. Κρύβονται στους ψηλούς βράχους άγνωστων βουνών. Στην Μαρπέσια του Καυκάσου οι Αμαζόνες. Στα Καρπάθια οι Γέτες. Φαίνεται πως αυτοί ήταν πιο δίκαιοι από τις Αμαζόνες, αφού κάπου στην χώρα τους, στην νήσο Λευκή, στα παράλια του Πόντου, η Θέτις μετέφερε τον Αχιλλέα, για να κατοικήσει αιώνια. Ήταν τραχείς και αθώοι, «το άγριο καλό» των αρχαίων. Μέσα από την νοσταλγία για ένα τέτοιο κόσμο το πρώτο πλάνο συχνά ταυτίστηκε με το δεύτερο. Έχοντας λοιπόν υπόψη αυτήν την διάκριση τώρα μπορούμε να εξετάσουμε τις ιστορικές και φιλολογικές πηγές τις σχετικές με την ιστορία των Γετο-δακικών φύλων. Καταγωγή και πατρίδα των Γετο-δακικών φύλων Πανάρχαια κοιτίδα των Γετο-Δακικών φύλων υπήρξε η άνω του ποταμού Ίστρου, (σημερινού Δουνάβεως) περιοχή, που εκτείνετο από τα όρη των Καρπαθίων έως τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Με δύο λόγια, η περιοχή που καλύπτει η σημερινή νότιο-ανατολική Ρουμανία. Στην ιστορία έγιναν γνωστοί ως Γέτες, όνομα που τους έδωσαν οι Έλληνες, ενώ η χώρα τους έμεινε γνωστή ως Δακία, όνομα που της έδωσαν οι Ρωμαίοι. Αυτή η «ιδιομορφία» οφείλεται στο ότι εμείς οι Έλληνες γνωρίσαμε πιο καλά τους Γέτες εξαιτίας του γεγονότος ότι εκείνοι αλλάζανε ακαταπαύστως οικισμούς και περνούσαν από την μια στην άλλη όχθη του Ίστρου, ανακατεύομενοι με τους υπολοίπους Θράκες και τους Μύσιους, αλλά και λόγω του ότι κατοικούσαν στα ανατολικά της χώρας προς τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας τα οποία και αποικίστηκαν από Έλληνες. Οι άποικοι έρχονταν σε επαφή κυρίως με τους Γέτες με τους οποίους συνόρευαν, με αποτέλεσμα να τους ονομάσουν όλους Γέτες. Σε αυτό συνέβαλλε και το γεγονός ότι είχαν κοινή καταγωγή αλλά μιλούσαν και την ίδια γλώσσα με τους Δάκες οι οποίοι κατοικούσαν δυτικά, στην ενδοχώρα, κατά μήκος του Ίστρου, συνορεύοντας με τα Γερμανικά-γοτθικά φύλλα. Όταν οι Ρωμαίοι με την σειρά τους κατέλαβαν την χώρα, ήρθαν κυρίως σε επαφή με τους Δάκες με αποτέλεσμα, κατά την συνήθεια τους, να ονομάσουν την νεοκατακτημένη χώρα Dacia Felix. (ευτυχισμένη Δακία). Έκτοτε και τα δύο ονόματα χρησιμοποιούνταν εξ ίσου για να δηλώσουν τα θρακικά φύλλα του Δουνάβεως και των Καρπαθίων. Τα στοιχεία που μας διασώζει η ιστορία για αυτά τα θρακικά φύλα και για την χώρα που κατοικούσαν δεν είναι πολλά. Για τον αρχαίο κόσμο, η Δακία των τρομερών πολεμιστών των Καρπαθίων και του θεού Ζάλμοξi ήταν, μέχρι την κυριαρχία του Τραϊανού, μια τραχιά χώρα, σχεδόν αδιάβατη, τυλιγμένη στο μυστήριο. Κανείς δεν γνώριζε καλά τους ανθρώπους που κατοικούσαν σε αυτό το στεφάνι των βουνών, και ούτε από πότε είχαν την συνήθεια να κατεβαίνουν για να πολεμούν εκτός των συνόρων τους. Οι άνθρωποι αυτοί, -Γέτες ή Δάκες αθάνατοι- κaι η χώρα τους, ήταν ερμητικά κλειστοί για τους αρχαίους. Οι Έλληνες τους πλησίασαν μόνο στα παράλια της θάλασσας του Πόντου, χωρίς να ριψοκινδυνεύσουν πολύ στο εσωτερικό. Έξάλλου οι Έλληνες σαν ως ναυτικός και εμπορικός λαός, πάντοτε ενδιαφέρονταν ιδιαιτέρως για τα παράλια τα οποία και αποικούσαν ιδρύοντας πόλεις, πολλές εκ των οποίων υφίστανται και ευημερούν έως και σήμερα, ενώ έτρεφαν μια παράξενη «αποστροφή» για την ενδοχώρα. Οι Ρωμαίοι με την σειρά τους, μέχρι την κατάληψη της χώρας γνώρισαν μόνο τους Δάκες πολεμιστές. Ο Δούναβης τους ενέπνεε φόβο. Ωστόσο αυτές οι φυλές δεν μας είναι εντελώς άγνωστες. Οι πρώτες άμεσες πληροφορίες μας προέρχονται από τους αρχαίους Έλληνες ιστορικούς Ηρόδοτο, Στράβωνα, κ.α., καθώς και απο τους Έλληνες αποίκους των παραλίων της Μαύρης θάλασσα. Γνώριζαν μάλιστα και τις μεταξύ τους διαιρέσεις. Ο Στράβων σημειώνει σχετικά: «Υπάρχει, - λέει μιλώντας περί της χώρας των Γετών,- και μια άλλη παλαιότερη διαίρεση της χώρας, σύμφωνα με την οποία μερικοί ονομάζονται Δάκες και οι άλλοι Γέτες. Τους έλεγαν Γέτες ή Δάκες, και οι Έλληνες οι οποίοι τους θεωρούσαν συγγενείς των Θρακών- «τους πιο γενναίους και τους πιο δίκαιους μεταξύ των Θρακών», σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, - έλεγαν ότι ο θεός του πολέμου Άρης, γεννήθηκε μεταξύ τους.» Γνώριζαν όμως πως μια τέτοια ιδέα μπορούσε να είναι μονάχα ένας θρύλος, γιατί άλλος θεός, πιο μεγάλος και μόνος , κυριαρχούσε στις τύχες αυτού του λαού. Οι Δάκες πίστευαν στον Ζάλμοξi. Και ο Πλάτων ισχυρίζετο ότι ο Ζάλμοξις έκανε αυτούς τους ανθρώπους αθανάτους. Ο Ηρόδοτος, ο οποίος μας εξηγεί την μυθολογική καταγωγή αυτού του λαού, μας δίνει και τις πιο παλιές πληροφορίες περί της ιστορίας, των ηθών και της θρησκείας του. Οι Γέτες, αν και εθνικώς ανήκαν στους Θράκες συνόρευαν και κάποτε αναμειγνύονταν με τους Σκύθες, διέφεραν όμως ουσιαστικά και από τους μεν και απο τους δε. Νόμιζαν τους εαυτούς τους αθανάτους και πίστευαν ως θεό τον Ζάλμοξη. Αυτός ήταν μια προσωπικότητα βαθιά επηρεασμένη από τον ορφισμό, αν και κάποιες ιστορικές μαρτυρίες ,τον θέλουν πολύ μεταγενέστερο του Πυθαγόρα και ο ίδιος έδρασε εντελώς έξω από τους χώρους που αναπτύχθηκε το ορφικό κίνημα.
Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008
Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008
ΖΑΛΜΟΞΙΣ...Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ
Ο Ζάλμοξις ή Σάλμοξις, ή Ζάμοξλις, ή Σάμοξλις, υπήρξε ένας θρυλικός κοινωνικός και θρησκευτικός αναμορφωτής, που αναγνωριζόταν ως ο μόνος θεός των Δακών της Θράκης (οι Δάκες αναφέρονται στα ελληνικά χρονικά και ως Γέτες).
«Σύμφωνα με όσα έμαθα από τους Έλληνες που κατοικούν στον Ελλήσποντο και στον Πόντο -λέει ο Ηρόδοτος- αυτός ο Ζάλμοξις ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε στη Σάμο σαν σκλάβος. Ήταν δούλος του Πυθαγόρα του γιου του Μνησάρχου. Στην συνέχεια, κερδίζοντας την ελευθερία του, λέγεται ότι συγκέντρωσε μια τεράστια περιουσία και πλουτίζοντας, επέστρεψε στην πατρίδα του. Και καθώς οι Θράκες (Γέτες) διήγαγαν μια μίζερη ζωή και ήταν απαίδευτοι, εκείνος ο Ζάλμοξις, που ανατράφηκε στα ιωνικά ήθη και είχε μια μόρφωση πιο στέρεα από ότι εκείνη των Θρακών, λόγω του ότι ήταν σε επαφή με τους Έλληνες και ιδίως με έναν από τους πιο σημαντικούς Έλληνες φιλοσόφους, με τον Πυθαγόρα, έβαλε να του χτίσουν μια αίθουσα για την υποδοχή και την φιλοξενία των πιο επιφανών συμπολιτών του, όπου τους δίδασκε πως ούτε αυτός, ούτε εκείνοι, ούτε κανείς από όσους θα γεννηθούν ανάμεσά τους δεν θα χαθούν, αλλά θα πάνε σε ένα μέρος όπου θα ζούνε αιωνίως, απολαμβάνοντας όλα τα αγαθά. Όταν έκανε αυτές τις αποκαλύψεις και μίλησε έτσι, έσκαψε μια υπόγεια κατοικία και αμέσως μόλις την τελείωσε, έγινε άφαντος για τους Θράκες. Κατεβαίνοντας στην υπόγεια κατοικία, έμεινε κρυμμένος εκεί για τρία χρόνια. Οι Θράκες τον πένθησαν και τον έκλαψαν σαν νεκρό. Τον τέταρτο χρόνο όμως, τους επανεμφανίστηκε, επιβεβαιώνοντας έτσι τα λεγόμενα του. Αυτά τα έλεγαν οι Έλληνες". "Σε ό,τι με αφορά" προσθέτει ο Ηρόδοτος "εγώ ούτε τα θέτω εν αμφιβόλω, αλλά ούτε και πιστεύω εξ ολοκλήρου αυτή τη διήγηση του Ζάλμοξι και της υπογείου κατοικίας του. Η άποψή μου είναι πως ο Ζάλμοξις έζησε πολλά χρόνια προ του Πυθαγόρα. Και πιστεύω ότι είναι αρκετά τα όσα είπα, είτε στην περίπτωση που υπήρξε ένας άνθρωπος με το όνομα Ζάλμοξις, είτε ήταν μια γηγενής θεότητα των Γετών». Η εξήγηση του Ηροδότου, που γνώριζε καλά τους Γέτες αφού έκανε τον γύρο των ακτών του πόντου, συμπληρώνεται αργότερα από τον Στράβωνα με νέες λεπτομέρειες περί του Ζάλμοξι. “ Αυτός ο ηγέτης” λέει ο Στράβων, “δέχθηκε από τον Πυθαγόρα τις γνώσεις περί των άστρων, τις οποίες εμπλούτισε αργότερα στην Αίγυπτο, όπου διήγε βίο περιπλανωμένου. Όταν γύρισε στην πατρίδα του, έλκυσε την προσοχή του λαού και των ηγετών με τις μαντείες, τις οποίες έκανε από τα σημάδια και τα ουράνια φαινόμενα και έφτασε μέχρι να πείσει τον βασιλιά να μοιραστεί την εξουσία με έναν άνθρωπο όπως αυτός, που μπορούσε να διερμηνεύσει την θέληση των θεών. Έγινε έτσι ο μεγάλος ιερέας του θεού τον οποίον οι Γέτες σέβονταν ιδιαιτέρως, και μετά έφτασε να υπολογίζεται αυτός ο ίδιος ως θεός. Και βρίσκοντας σ’ ένα μέρος όπου ήταν δυσπρόσιτο μια βαθιά σπηλιά, μπήκε σ’ αυτήν, μη βγαίνοντας πια από εκεί παρά μόνο πολύ σπανίως και μη έχοντας επικοινωνία με κανέναν άλλον εκτός από τον βασιλιά και τους συμβούλους του”. Αργότερα θεωρήθηκε ιερό ακόμα και το σπήλαιο στο οποίο αποτραβήχτηκε ο Ζάλμοξις και ονομάστηκε" μας λέει ο Στράβων" ιερό βουνό, ενώ το αληθινό του όνομα, το οποίο έδωσε και σε ένα ποτάμι που κυλούσε στους πρόποδες του, ήταν Κογκαϊόνον. Από τον Στράβωνα επίσης γνωρίζουμε ότι ο μεγάλος ιερέας του Ζάλμοξι την εποχή του βασιλιά Βοϊρεβίστα, εναντίον του οποίου ο Καίσαρ ήταν έτοιμος να ξεκινήσει πόλεμο, ήταν ο Δεκένεος.
Η φήμη του θεού Ζάλμοξι, περί του οποίου ο Ηρόδοτος δεν ήξερε να πει εάν ήταν αληθινός θεός ή άνθρωπος, έφτασε, παρ' όλον τον ελληνικό σκεπτικισμό, μέχρι την Αθήνα, όπου η σοφία του ήταν δεδομένη σαν παράδειγμα και εξετάζεται με προσοχή όχι από οποιονδήποτε άλλον, παρά από τον ίδιον τον Πλάτωνα. Στον διάλογο του «Χαρμίδης», ο Πλάτων διδάσκει τους Έλληνες περί της υγείας του σώματος και της ψυχής και τους μιλά για τον Ζάλμοξι: «όπως γνωρίζεις και εσύ Χαρμίδη, -λέει ο φιλόσοφος- από τους έμπειρους γιατρούς που λένε, όταν τους ζητά κανείς κάποια συμβουλή για μια ασθένεια των ματιών, ότι τα μάτια δεν μπορούν να γιατρευτούν χωρίς να γιατρευτεί πρώτα το κεφάλι, ο νους, έτσι επίσης είναι παράλογο να ζητάς να γιατρευτεί ένα άρρωστο κεφάλι χωρίς να γιατρευτεί πιο πριν ολόκληρο το σώμα...έτσι είναι και με αυτόν τον εξορκισμό μας. Τον έμαθα στον στρατό από κάποιον από τη Θράκη, μεταξύ των γιατρών του Ζάλμοξι, περί του οποίου λέγεται ότι έκανε αθανάτους τους ανθρώπους...Ο Ζάλμοξις, ο βασιλιάς μας, που είναι θεός, - έλεγε αυτός ο θράκας "ισχυρίζετο ότι, όπως τα μάτια δεν μπορούν να γιατρευτούν χωρίς ολόκληρο το κεφάλι και ούτε το κεφάλι χωρίς ολόκληρο το σώμα, έτσι το ούτε το σώμα δεν μπορεί να γιατρευτεί χωρίς την ψυχή, αλλά αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι περισσότεροι από τους Έλληνες γιατρούς αποτυχαίνουν σε σχέση με πολλές ασθένειες, επειδή δεν γνωρίζουν το όλον το οποίον πρέπει να γιατρέψουν, γιατί εάν δεν πάει αυτό καλά, ούτε τα μέρη δεν μπορούν να πάνε καλά". (Ο Χαρμίδης υπερηφανευότανε ότι ήξερε ένα γιατρικό και ένα ξόρκι εναντίον των πονοκεφάλων. Πλάτων, Χαρμίδης, 155 e).
Η τόσο υψηλή σοφία αυτού του πυθαγορικού θεού που λατρευότανε στις κορυφές των Καρπαθίων, κατόρθωσε να οργανώσει τις πολυάριθμες θρακικές φυλές των Γετο-δακών σε μια ενότητα, η οποία χωρίς την μεσολάβηση ενός φωτισμένου και δυναμικού ηγέτη, όπως συμβαίνει πάντοτε στην ιστορία, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί. Τους δίδαξε τις αγροτικές εργασίες και τους έμαθε να δημιουργούν κοινότητες και εγκαταλείποντας τον νομαδικό τρόπο ζωής τους, εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε έναν τόπο. Ο Στράβων ένεκα τούτου τον ονομάζει «ιδρυτή πόλεων». Τις φυλές που εξουσίασε τις οργάνωσε σε μια βάση αλληλεγγύης, εθνικής ενότητος και δικαιοσύνης που παρήγαγε ομοφωνία και αδελφική αγάπη. Επίσης επέβαλλε ανοχή, που ηρεμεί τα ένστικτα και ενέπνευσε έναν πατριωτισμό. Αλλά κυρίως μέσα από μια βαθιά θρησκευτική πίστη, την οποία αναμόρφωσε και τελειοποίησε σύμφωνα με τα ορφικό-πυθαγορικά πρότυπα, επέφερε την φυλετική συνοχή που ήταν η κορωνίδα του αναμορφωτικού του έργου.
Εμφύτευσε στην ψυχή των Γετών την ιδέα της αθανασίας. Από τον Ηρόδοτο γνωρίζουμε επίσης αυτήν την ιδέα, καθώς και τις παράξενες πρακτικές που συνδέονταν με αυτήν. «Οι Γέτες δεν πιστεύουν ότι πεθαίνουν", λέει ο Ηρόδοτος "αλλά ότι εκείνοι οι οποίοι μακαρίζονται πηγαίνουν στον θεό τους Ζάλμοξι, τον οποίον ονομάζουν και Γκεμπελεϊση. Κάθε πέντε χρόνια αυτοί στέλνουν έναν δικό τους, επιλεγμένο στην τύχη, σαν απεσταλμένο στον Ζάλμοξι, εμπιστευόμενοι σε αυτόν όλα όσα ο καθένας είχε να ζητήσει.» Και ο ιστορικός μας λέει πως γινόταν αυτή η ασυνήθιστη ανάληψη αποστολής: «Κάθονταν" λέει "μια ομάδα από αυτούς στην σειρά και έπαιρναν ο καθένας από τρία ακόντια. Οι άλλοι, αδράχνοντας από τα χέρια και τα πόδια εκείνον τον οποίον αποφάσισαν να στείλουν, τον σήκωναν ψηλά και τον πετούσαν στις αιχμές των δοράτων. Εάν κατά την πτώση τρυπιόταν και πέθαινε, αυτοί πίστευαν ότι ο θεός είναι ευμενής. Εάν δεν πέθαινε, κατηγορούσαν εκείνον που στάλθηκε και έλεγαν ότι είναι κακός άνθρωπος. Αφού έριχναν την ενοχή απάνω σε αυτόν, έστελναν άλλον στην θέση του. Οι οδηγίες δίνονταν στο θύμα όταν ήταν ακόμα εν ζωή. Επίσης αυτοί οι Θράκες, - προσθέτει ο Ηρόδοτος - όταν αστράφτει και βροντά, πετούν τα δόρατα προς τον ουρανό για να φοβερίσουν την θεότητα, επειδή αυτοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει θεός άλλος από τον δικό τους.» Αλλά αυτός ο λαός, που λάτρευε τον θεό σε μοναχικές κορφές είχε μάθει να φυλάει τα μυστικά του σε τέτοιο μέτρο, τόσο που ούτε σήμερα οι ιστορικοί δεν μπορούν να κάνουν μια ευκρινή διάκριση μεταξύ του μύθου και της ιστορίας του. Ο ίδιος ο θεός του, μολονότι φωτεινός (θεός του ουρανού και της αθανασίας) παρέμενε κρυφός. Δεν γνώρισε ιερά ούτε μορφή. Σύμφωνα με κάποιους μαγικούς κανονισμούς, παριστάνεται όχι ως θεϊκή προσωπικότητα, αλλά ως η αντίθετη και ηττημένη αρχή, ως ένας δράκος με κεφάλι λύκου, που υπηρετεί, και προστατεύει, μολονότι κάποτε εξεγείρεται, και δίνει την μάχη του Ζάλμοξι στα σύννεφα. (Οι Δάκες έφτιαχναν αυτά τα είδωλα και τα λάτρευαν, αλλά έριχναν βέλη στον ουρανό όταν ξεσπούσε μια θύελλα). Αυτός ο δράκος υιοθετήθηκε σαν σύμβολο ενότητας στον ρωμαϊκό στρατό και λατρεύτηκε μέχρι την Ιταλία. Ο θεός αυτού του λαού απόκρυψε το πρόσωπο του και το όνομά του σε ό,τι αφορούσε την λατρεία. Τον ονόμασαν Ζάμολξι ή Ζάλμοξι, όμως κάποτε και Γκεμπελεϊση, ενώ αργότερα - ποιος θα το πίστευε; - σε μια γραφή, Iupiter Optimus Maximus Paternus Aepilofius. Η τελευταία ιδιότητα τον προδίδει: «θεός από βράχο». Πανούργος θεός. Βγήκε από την Δακία, υποκατέστησε άλλον και λατρεύτηκε μεταξύ των ξένων.
Θεός λοιπόν ή άνθρωπος; Όπως είδαμε, ο Ηρόδοτος διηγείται πως οι Έλληνες ισχυρίζονταν ότι υπήρξε δούλος του Πυθαγόρα. Και φυσικά ένας σκλάβος του Πυθαγόρα, δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωπος, ακόμα κι αν αυτός τον οποίον υπηρετεί λέγεται Πυθαγόρας. Αφότου απελευθερώθηκε, επέστρεψε στην χώρα του ως κάτοχος μιας μεγάλης περιουσίας, και φυσικά αυτοί που συλλέγουν περιουσίες είναι άνθρωποι και όχι θεοί. Σύγχυση γύρω από την ιστορική του ύπαρξη δημιούργησε η θεοποίηση του από τους Γετο-δάκες. Ο μύθος όμως που τον θέλει σκλάβο του Πυθαγόρα, δεν διασώζει κανένα στοιχείο για την μετέπειτα θεοποίησή του, όπως δεν υπάρχει, ή δεν σώζεται τουλάχιστον, άλλος μύθος που να αναφέρεται σ’ αυτήν του την εξέλιξη.
Όπως είδαμε, ο Ηρόδοτος και ο Πλάτων, τον αναφέρουν ως άνθρωπο, αλλά λένε ότι οι Γετο-δάκες θεωρούσαν τον βασιλιά τους ως θεό. Άρα λοιπόν ίσως εδώ βρίσκεται η ρίζα της θεοποιήσεως του. (Αν και ο ίδιος δεν υπήρξε βασιλιάς, αλλά ιερέας του βασιλιά). Ο Ζάλμοξις, ακολουθώντας πιστά την ορφική διδασκαλία περί αθανασίας της ψυχής και μετενσαρκώσεως, «επανέλαβε» με τον τρόπο του όπως είδαμε, τον μύθο της καθόδου του Ορφέως στον Άδη. Έφτιαξε μια υπόγεια κατοικία στην οποία και διέμεινε επί μια τετραετία και μετά επέστρεψε πάνω στην γη για να δηλώσει, όπως ισχυριζόταν, με την πράξη του αυτή, την αθανασία της ψυχής. Ωστόσο αυτή η διαμονή του κάτω από την γη και η «ανάσταση» του στην επίγεια ζωή, σηματοδοτεί την τοποθέτησή του στη μυθολογική σκηνή. Παρόμοιες περιπτώσεις συναντούνται στις μυθολογίες όλων των λαών.
Τελικά πέθανε κι ο λαός τον θρήνησε και τον πένθησε, σύμφωνα πάντα με τον Ηρόδοτο. Και φυσικά το γεγονός του θανάτου του, καθώς και η μαρτυρούμενη θλίψη που εξεδήλωσε ο λαός γι’ αυτόν, καταδεικνύουν απερίφραστα την ανθρώπινη ιδιότητά του. Εξάλλου και το ότι λατρευότανε στην υπόγεια σπηλιά που κατοικούσε, φανερώνει μια γνήσια ελληνική συνήθεια, σε μια φάση της εξελίξεως της αρχαίο-ελληνικής πίστεως, όπου όταν κάποια μεγάλη μορφή που παρελθόντος δεν κατάφερνε να συγκαταλεγεί μεταξύ των Ολυμπίων, δεν χανόταν. Η ψυχή της ως σκιά στον Ομηρικό Άδη, αποκτούσε μια υπόγεια κατοικία σ’ ένα καθορισμένο μέρος, κοντά στους ζωντανούς, με την δυνατότητα να τους βοηθάει. Άλλα τέτοια παραδείγματα ήταν ο Μόψος στην Κιλικία, ο Αμφίλοχος στην Ακαρνανία, κ.λ.π.
Η ορφικό-πυθαγορική θρησκευτική μεταρρύθμιση του Ζάλμοξι
Ο Ζάλμοξις ως ιερέας και προφήτης ο ίδιος, καθιέρωσε μια τάξη ιερέων που ήταν οργανωμένη σε μοναχικό τάγμα. Οι «απόστολοι» αυτοί του Ζάλμοξι ακολουθώντας την ορφική ηθική, διήγαγαν έναν βίο εγκρατή και ενάρετο. Στην λιτή αυτή ζωή τους απαγορευόταν η κρεοφαγία, η οινοποσία καθώς και κάθε είδους κατάχρηση. Περιφρονούσαν την επίγεια ζωή και το σώμα, αφού γι’ αυτούς - όπως και για τους Ορφικούς - ήταν «σήμα» (τάφος) της ψυχής από το οποίο έπρεπε να απαλλαγούν και εκθείαζαν την καθαρότητα της ψυχής. Ο ιστορικός Ιορδάνης λέει μάλιστα για τον Κομόσικο, τον διάδοχο του Δεκένεου, ότι «έκρινε τον λαό με μεγάλη δικαιοσύνη». Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ζάλμοξις και οι ιερείς του κατέστησαν οι εγγυητές της τάξεως και του πολιτισμού του Γετικού λαού. Οι Γέτες που κατά τον Στράβωνα «δεν ήταν μόνο γενναίοι και δίκαιοι, αλλά είχαν και ύψιστο ζήλο για την θρησκεία», υιοθέτησαν εύκολα τις νουθεσίες του Ζάλμοξι και άρχισαν να ζουν και αυτοί σύμφωνα με το παράδειγμα του, έναν πολύ λιτό βίο αποφεύγοντας την οινοποσία. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ξεριζώσουν όλα τα αμπέλια της περιοχής και να τρέφονται με μέλι, γάλα και τυρί, αποφεύγοντας κάθε είδους κρεοφαγία. Σύμφωνα με τον Στράβωνα ζούσαν όπως οι κυνικοί φιλόσοφοι, με ανεξάρτητο και λιτό τρόπο και ήταν οι πιο δίκαιοι άνθρωποι.
Η θρησκευτική αναμόρφωση που επιτέλεσε ο Ζάλμοξις περιείχε δύο βασικά ορφικά δόγματα. Το πρώτο ήταν το δόγμα του Μονοθεϊσμού. Αντικατέστησε τον τόσο περίπλοκο πολυθεϊσμό των Γετών μ’ έναν ιδιαίτερα εύρωστο μονοθεϊσμό. Βεβαίως ο μοναδικός θεός που κήρυξε στους Γέτες δεν ήταν ανακάλυψη δική του. Κάποιες ιδέες του βρήκε στις προγονικές πίστεις της θρακικής φυλής και τις έφερε στο φως. Ο θεός του ήταν ένας θεός του φωτός, των ανωτέρων ουρανών, του πνεύματος. Ένας θεός που προσομοίαζε στον Απόλλωνα των Ελλήνων. Σιγά- σιγά ο ίδιος ο Ζάλμοξις υποκατέστησε αυτόν τον θεό και του πήρε την θέση.
Το δεύτερο κεφαλαιώδες ορφικό δόγμα που κήρυξε ήταν η αθανασία της ψυχής. Αυτό το δόγμα έδωσε στους Γέτες την προοπτική μιας αιώνιας ζωής στην βασιλεία του Ζάλμοξι. Ένωσε αρμονικά την γήινη με την επουράνια ζωή. Έτσι, «ο Γέτης πίστευε, σκεφτόταν και ζούσε σε μια τέλεια ενότητα της υπάρξεως.»
Ο χαρακτήρας της θρησκευτικής διδασκαλίας του Ζάλμοξι ήταν (όπως εξάλλου όλων των ορφικών), καθαρά ελιτίστικος και απευθυνόταν κυρίως προς τους ηγέτες των πόλεων που ήταν συγχρόνως και ιερείς. Επίσης η ιερατική τάξη που καθιέρωσε ήταν απολύτως ανδροκρατούμενη, αφού τις γυναίκες τις είχε αποκλείσει από την θρησκευτική του μεταρρύθμιση. Είχε αποκλείσει ακόμα και όσους συμμετείχαν σε διονυσιακές γιορτές.
Η επίδρασή του στην κοινωνικό-θρησκευτική διαμόρφωση των Γετών ήταν τέτοια, ώστε να θεωρείται ότι «το γετικό έθνος είναι δημιούργημα της ζαλμοξικής θρησκευτικής μεταρρυθμίσεως, όπως ο Ισραήλ είναι δημιούργημα της θρησκείας του Γιαχβέ».
Εάν ο Ορφεύς έθεσε, μέσω της ορφικής διδασκαλίας, τις βάσεις του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο Ζάλμοξις, που υπήρξε ένας από τους «μαθητές» του, με την ευρύτερη έννοια του όρου, κατά κάποιο τρόπο συνέχισε το έργο του στις βόρειες φυλές των Θρακών.
«Σύμφωνα με όσα έμαθα από τους Έλληνες που κατοικούν στον Ελλήσποντο και στον Πόντο -λέει ο Ηρόδοτος- αυτός ο Ζάλμοξις ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε στη Σάμο σαν σκλάβος. Ήταν δούλος του Πυθαγόρα του γιου του Μνησάρχου. Στην συνέχεια, κερδίζοντας την ελευθερία του, λέγεται ότι συγκέντρωσε μια τεράστια περιουσία και πλουτίζοντας, επέστρεψε στην πατρίδα του. Και καθώς οι Θράκες (Γέτες) διήγαγαν μια μίζερη ζωή και ήταν απαίδευτοι, εκείνος ο Ζάλμοξις, που ανατράφηκε στα ιωνικά ήθη και είχε μια μόρφωση πιο στέρεα από ότι εκείνη των Θρακών, λόγω του ότι ήταν σε επαφή με τους Έλληνες και ιδίως με έναν από τους πιο σημαντικούς Έλληνες φιλοσόφους, με τον Πυθαγόρα, έβαλε να του χτίσουν μια αίθουσα για την υποδοχή και την φιλοξενία των πιο επιφανών συμπολιτών του, όπου τους δίδασκε πως ούτε αυτός, ούτε εκείνοι, ούτε κανείς από όσους θα γεννηθούν ανάμεσά τους δεν θα χαθούν, αλλά θα πάνε σε ένα μέρος όπου θα ζούνε αιωνίως, απολαμβάνοντας όλα τα αγαθά. Όταν έκανε αυτές τις αποκαλύψεις και μίλησε έτσι, έσκαψε μια υπόγεια κατοικία και αμέσως μόλις την τελείωσε, έγινε άφαντος για τους Θράκες. Κατεβαίνοντας στην υπόγεια κατοικία, έμεινε κρυμμένος εκεί για τρία χρόνια. Οι Θράκες τον πένθησαν και τον έκλαψαν σαν νεκρό. Τον τέταρτο χρόνο όμως, τους επανεμφανίστηκε, επιβεβαιώνοντας έτσι τα λεγόμενα του. Αυτά τα έλεγαν οι Έλληνες". "Σε ό,τι με αφορά" προσθέτει ο Ηρόδοτος "εγώ ούτε τα θέτω εν αμφιβόλω, αλλά ούτε και πιστεύω εξ ολοκλήρου αυτή τη διήγηση του Ζάλμοξι και της υπογείου κατοικίας του. Η άποψή μου είναι πως ο Ζάλμοξις έζησε πολλά χρόνια προ του Πυθαγόρα. Και πιστεύω ότι είναι αρκετά τα όσα είπα, είτε στην περίπτωση που υπήρξε ένας άνθρωπος με το όνομα Ζάλμοξις, είτε ήταν μια γηγενής θεότητα των Γετών». Η εξήγηση του Ηροδότου, που γνώριζε καλά τους Γέτες αφού έκανε τον γύρο των ακτών του πόντου, συμπληρώνεται αργότερα από τον Στράβωνα με νέες λεπτομέρειες περί του Ζάλμοξι. “ Αυτός ο ηγέτης” λέει ο Στράβων, “δέχθηκε από τον Πυθαγόρα τις γνώσεις περί των άστρων, τις οποίες εμπλούτισε αργότερα στην Αίγυπτο, όπου διήγε βίο περιπλανωμένου. Όταν γύρισε στην πατρίδα του, έλκυσε την προσοχή του λαού και των ηγετών με τις μαντείες, τις οποίες έκανε από τα σημάδια και τα ουράνια φαινόμενα και έφτασε μέχρι να πείσει τον βασιλιά να μοιραστεί την εξουσία με έναν άνθρωπο όπως αυτός, που μπορούσε να διερμηνεύσει την θέληση των θεών. Έγινε έτσι ο μεγάλος ιερέας του θεού τον οποίον οι Γέτες σέβονταν ιδιαιτέρως, και μετά έφτασε να υπολογίζεται αυτός ο ίδιος ως θεός. Και βρίσκοντας σ’ ένα μέρος όπου ήταν δυσπρόσιτο μια βαθιά σπηλιά, μπήκε σ’ αυτήν, μη βγαίνοντας πια από εκεί παρά μόνο πολύ σπανίως και μη έχοντας επικοινωνία με κανέναν άλλον εκτός από τον βασιλιά και τους συμβούλους του”. Αργότερα θεωρήθηκε ιερό ακόμα και το σπήλαιο στο οποίο αποτραβήχτηκε ο Ζάλμοξις και ονομάστηκε" μας λέει ο Στράβων" ιερό βουνό, ενώ το αληθινό του όνομα, το οποίο έδωσε και σε ένα ποτάμι που κυλούσε στους πρόποδες του, ήταν Κογκαϊόνον. Από τον Στράβωνα επίσης γνωρίζουμε ότι ο μεγάλος ιερέας του Ζάλμοξι την εποχή του βασιλιά Βοϊρεβίστα, εναντίον του οποίου ο Καίσαρ ήταν έτοιμος να ξεκινήσει πόλεμο, ήταν ο Δεκένεος.
Η φήμη του θεού Ζάλμοξι, περί του οποίου ο Ηρόδοτος δεν ήξερε να πει εάν ήταν αληθινός θεός ή άνθρωπος, έφτασε, παρ' όλον τον ελληνικό σκεπτικισμό, μέχρι την Αθήνα, όπου η σοφία του ήταν δεδομένη σαν παράδειγμα και εξετάζεται με προσοχή όχι από οποιονδήποτε άλλον, παρά από τον ίδιον τον Πλάτωνα. Στον διάλογο του «Χαρμίδης», ο Πλάτων διδάσκει τους Έλληνες περί της υγείας του σώματος και της ψυχής και τους μιλά για τον Ζάλμοξι: «όπως γνωρίζεις και εσύ Χαρμίδη, -λέει ο φιλόσοφος- από τους έμπειρους γιατρούς που λένε, όταν τους ζητά κανείς κάποια συμβουλή για μια ασθένεια των ματιών, ότι τα μάτια δεν μπορούν να γιατρευτούν χωρίς να γιατρευτεί πρώτα το κεφάλι, ο νους, έτσι επίσης είναι παράλογο να ζητάς να γιατρευτεί ένα άρρωστο κεφάλι χωρίς να γιατρευτεί πιο πριν ολόκληρο το σώμα...έτσι είναι και με αυτόν τον εξορκισμό μας. Τον έμαθα στον στρατό από κάποιον από τη Θράκη, μεταξύ των γιατρών του Ζάλμοξι, περί του οποίου λέγεται ότι έκανε αθανάτους τους ανθρώπους...Ο Ζάλμοξις, ο βασιλιάς μας, που είναι θεός, - έλεγε αυτός ο θράκας "ισχυρίζετο ότι, όπως τα μάτια δεν μπορούν να γιατρευτούν χωρίς ολόκληρο το κεφάλι και ούτε το κεφάλι χωρίς ολόκληρο το σώμα, έτσι το ούτε το σώμα δεν μπορεί να γιατρευτεί χωρίς την ψυχή, αλλά αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι περισσότεροι από τους Έλληνες γιατρούς αποτυχαίνουν σε σχέση με πολλές ασθένειες, επειδή δεν γνωρίζουν το όλον το οποίον πρέπει να γιατρέψουν, γιατί εάν δεν πάει αυτό καλά, ούτε τα μέρη δεν μπορούν να πάνε καλά". (Ο Χαρμίδης υπερηφανευότανε ότι ήξερε ένα γιατρικό και ένα ξόρκι εναντίον των πονοκεφάλων. Πλάτων, Χαρμίδης, 155 e).
Η τόσο υψηλή σοφία αυτού του πυθαγορικού θεού που λατρευότανε στις κορυφές των Καρπαθίων, κατόρθωσε να οργανώσει τις πολυάριθμες θρακικές φυλές των Γετο-δακών σε μια ενότητα, η οποία χωρίς την μεσολάβηση ενός φωτισμένου και δυναμικού ηγέτη, όπως συμβαίνει πάντοτε στην ιστορία, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί. Τους δίδαξε τις αγροτικές εργασίες και τους έμαθε να δημιουργούν κοινότητες και εγκαταλείποντας τον νομαδικό τρόπο ζωής τους, εγκαταστάθηκαν μόνιμα σε έναν τόπο. Ο Στράβων ένεκα τούτου τον ονομάζει «ιδρυτή πόλεων». Τις φυλές που εξουσίασε τις οργάνωσε σε μια βάση αλληλεγγύης, εθνικής ενότητος και δικαιοσύνης που παρήγαγε ομοφωνία και αδελφική αγάπη. Επίσης επέβαλλε ανοχή, που ηρεμεί τα ένστικτα και ενέπνευσε έναν πατριωτισμό. Αλλά κυρίως μέσα από μια βαθιά θρησκευτική πίστη, την οποία αναμόρφωσε και τελειοποίησε σύμφωνα με τα ορφικό-πυθαγορικά πρότυπα, επέφερε την φυλετική συνοχή που ήταν η κορωνίδα του αναμορφωτικού του έργου.
Εμφύτευσε στην ψυχή των Γετών την ιδέα της αθανασίας. Από τον Ηρόδοτο γνωρίζουμε επίσης αυτήν την ιδέα, καθώς και τις παράξενες πρακτικές που συνδέονταν με αυτήν. «Οι Γέτες δεν πιστεύουν ότι πεθαίνουν", λέει ο Ηρόδοτος "αλλά ότι εκείνοι οι οποίοι μακαρίζονται πηγαίνουν στον θεό τους Ζάλμοξι, τον οποίον ονομάζουν και Γκεμπελεϊση. Κάθε πέντε χρόνια αυτοί στέλνουν έναν δικό τους, επιλεγμένο στην τύχη, σαν απεσταλμένο στον Ζάλμοξι, εμπιστευόμενοι σε αυτόν όλα όσα ο καθένας είχε να ζητήσει.» Και ο ιστορικός μας λέει πως γινόταν αυτή η ασυνήθιστη ανάληψη αποστολής: «Κάθονταν" λέει "μια ομάδα από αυτούς στην σειρά και έπαιρναν ο καθένας από τρία ακόντια. Οι άλλοι, αδράχνοντας από τα χέρια και τα πόδια εκείνον τον οποίον αποφάσισαν να στείλουν, τον σήκωναν ψηλά και τον πετούσαν στις αιχμές των δοράτων. Εάν κατά την πτώση τρυπιόταν και πέθαινε, αυτοί πίστευαν ότι ο θεός είναι ευμενής. Εάν δεν πέθαινε, κατηγορούσαν εκείνον που στάλθηκε και έλεγαν ότι είναι κακός άνθρωπος. Αφού έριχναν την ενοχή απάνω σε αυτόν, έστελναν άλλον στην θέση του. Οι οδηγίες δίνονταν στο θύμα όταν ήταν ακόμα εν ζωή. Επίσης αυτοί οι Θράκες, - προσθέτει ο Ηρόδοτος - όταν αστράφτει και βροντά, πετούν τα δόρατα προς τον ουρανό για να φοβερίσουν την θεότητα, επειδή αυτοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει θεός άλλος από τον δικό τους.» Αλλά αυτός ο λαός, που λάτρευε τον θεό σε μοναχικές κορφές είχε μάθει να φυλάει τα μυστικά του σε τέτοιο μέτρο, τόσο που ούτε σήμερα οι ιστορικοί δεν μπορούν να κάνουν μια ευκρινή διάκριση μεταξύ του μύθου και της ιστορίας του. Ο ίδιος ο θεός του, μολονότι φωτεινός (θεός του ουρανού και της αθανασίας) παρέμενε κρυφός. Δεν γνώρισε ιερά ούτε μορφή. Σύμφωνα με κάποιους μαγικούς κανονισμούς, παριστάνεται όχι ως θεϊκή προσωπικότητα, αλλά ως η αντίθετη και ηττημένη αρχή, ως ένας δράκος με κεφάλι λύκου, που υπηρετεί, και προστατεύει, μολονότι κάποτε εξεγείρεται, και δίνει την μάχη του Ζάλμοξι στα σύννεφα. (Οι Δάκες έφτιαχναν αυτά τα είδωλα και τα λάτρευαν, αλλά έριχναν βέλη στον ουρανό όταν ξεσπούσε μια θύελλα). Αυτός ο δράκος υιοθετήθηκε σαν σύμβολο ενότητας στον ρωμαϊκό στρατό και λατρεύτηκε μέχρι την Ιταλία. Ο θεός αυτού του λαού απόκρυψε το πρόσωπο του και το όνομά του σε ό,τι αφορούσε την λατρεία. Τον ονόμασαν Ζάμολξι ή Ζάλμοξι, όμως κάποτε και Γκεμπελεϊση, ενώ αργότερα - ποιος θα το πίστευε; - σε μια γραφή, Iupiter Optimus Maximus Paternus Aepilofius. Η τελευταία ιδιότητα τον προδίδει: «θεός από βράχο». Πανούργος θεός. Βγήκε από την Δακία, υποκατέστησε άλλον και λατρεύτηκε μεταξύ των ξένων.
Θεός λοιπόν ή άνθρωπος; Όπως είδαμε, ο Ηρόδοτος διηγείται πως οι Έλληνες ισχυρίζονταν ότι υπήρξε δούλος του Πυθαγόρα. Και φυσικά ένας σκλάβος του Πυθαγόρα, δεν μπορεί παρά να είναι άνθρωπος, ακόμα κι αν αυτός τον οποίον υπηρετεί λέγεται Πυθαγόρας. Αφότου απελευθερώθηκε, επέστρεψε στην χώρα του ως κάτοχος μιας μεγάλης περιουσίας, και φυσικά αυτοί που συλλέγουν περιουσίες είναι άνθρωποι και όχι θεοί. Σύγχυση γύρω από την ιστορική του ύπαρξη δημιούργησε η θεοποίηση του από τους Γετο-δάκες. Ο μύθος όμως που τον θέλει σκλάβο του Πυθαγόρα, δεν διασώζει κανένα στοιχείο για την μετέπειτα θεοποίησή του, όπως δεν υπάρχει, ή δεν σώζεται τουλάχιστον, άλλος μύθος που να αναφέρεται σ’ αυτήν του την εξέλιξη.
Όπως είδαμε, ο Ηρόδοτος και ο Πλάτων, τον αναφέρουν ως άνθρωπο, αλλά λένε ότι οι Γετο-δάκες θεωρούσαν τον βασιλιά τους ως θεό. Άρα λοιπόν ίσως εδώ βρίσκεται η ρίζα της θεοποιήσεως του. (Αν και ο ίδιος δεν υπήρξε βασιλιάς, αλλά ιερέας του βασιλιά). Ο Ζάλμοξις, ακολουθώντας πιστά την ορφική διδασκαλία περί αθανασίας της ψυχής και μετενσαρκώσεως, «επανέλαβε» με τον τρόπο του όπως είδαμε, τον μύθο της καθόδου του Ορφέως στον Άδη. Έφτιαξε μια υπόγεια κατοικία στην οποία και διέμεινε επί μια τετραετία και μετά επέστρεψε πάνω στην γη για να δηλώσει, όπως ισχυριζόταν, με την πράξη του αυτή, την αθανασία της ψυχής. Ωστόσο αυτή η διαμονή του κάτω από την γη και η «ανάσταση» του στην επίγεια ζωή, σηματοδοτεί την τοποθέτησή του στη μυθολογική σκηνή. Παρόμοιες περιπτώσεις συναντούνται στις μυθολογίες όλων των λαών.
Τελικά πέθανε κι ο λαός τον θρήνησε και τον πένθησε, σύμφωνα πάντα με τον Ηρόδοτο. Και φυσικά το γεγονός του θανάτου του, καθώς και η μαρτυρούμενη θλίψη που εξεδήλωσε ο λαός γι’ αυτόν, καταδεικνύουν απερίφραστα την ανθρώπινη ιδιότητά του. Εξάλλου και το ότι λατρευότανε στην υπόγεια σπηλιά που κατοικούσε, φανερώνει μια γνήσια ελληνική συνήθεια, σε μια φάση της εξελίξεως της αρχαίο-ελληνικής πίστεως, όπου όταν κάποια μεγάλη μορφή που παρελθόντος δεν κατάφερνε να συγκαταλεγεί μεταξύ των Ολυμπίων, δεν χανόταν. Η ψυχή της ως σκιά στον Ομηρικό Άδη, αποκτούσε μια υπόγεια κατοικία σ’ ένα καθορισμένο μέρος, κοντά στους ζωντανούς, με την δυνατότητα να τους βοηθάει. Άλλα τέτοια παραδείγματα ήταν ο Μόψος στην Κιλικία, ο Αμφίλοχος στην Ακαρνανία, κ.λ.π.
Η ορφικό-πυθαγορική θρησκευτική μεταρρύθμιση του Ζάλμοξι
Ο Ζάλμοξις ως ιερέας και προφήτης ο ίδιος, καθιέρωσε μια τάξη ιερέων που ήταν οργανωμένη σε μοναχικό τάγμα. Οι «απόστολοι» αυτοί του Ζάλμοξι ακολουθώντας την ορφική ηθική, διήγαγαν έναν βίο εγκρατή και ενάρετο. Στην λιτή αυτή ζωή τους απαγορευόταν η κρεοφαγία, η οινοποσία καθώς και κάθε είδους κατάχρηση. Περιφρονούσαν την επίγεια ζωή και το σώμα, αφού γι’ αυτούς - όπως και για τους Ορφικούς - ήταν «σήμα» (τάφος) της ψυχής από το οποίο έπρεπε να απαλλαγούν και εκθείαζαν την καθαρότητα της ψυχής. Ο ιστορικός Ιορδάνης λέει μάλιστα για τον Κομόσικο, τον διάδοχο του Δεκένεου, ότι «έκρινε τον λαό με μεγάλη δικαιοσύνη». Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ζάλμοξις και οι ιερείς του κατέστησαν οι εγγυητές της τάξεως και του πολιτισμού του Γετικού λαού. Οι Γέτες που κατά τον Στράβωνα «δεν ήταν μόνο γενναίοι και δίκαιοι, αλλά είχαν και ύψιστο ζήλο για την θρησκεία», υιοθέτησαν εύκολα τις νουθεσίες του Ζάλμοξι και άρχισαν να ζουν και αυτοί σύμφωνα με το παράδειγμα του, έναν πολύ λιτό βίο αποφεύγοντας την οινοποσία. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να ξεριζώσουν όλα τα αμπέλια της περιοχής και να τρέφονται με μέλι, γάλα και τυρί, αποφεύγοντας κάθε είδους κρεοφαγία. Σύμφωνα με τον Στράβωνα ζούσαν όπως οι κυνικοί φιλόσοφοι, με ανεξάρτητο και λιτό τρόπο και ήταν οι πιο δίκαιοι άνθρωποι.
Η θρησκευτική αναμόρφωση που επιτέλεσε ο Ζάλμοξις περιείχε δύο βασικά ορφικά δόγματα. Το πρώτο ήταν το δόγμα του Μονοθεϊσμού. Αντικατέστησε τον τόσο περίπλοκο πολυθεϊσμό των Γετών μ’ έναν ιδιαίτερα εύρωστο μονοθεϊσμό. Βεβαίως ο μοναδικός θεός που κήρυξε στους Γέτες δεν ήταν ανακάλυψη δική του. Κάποιες ιδέες του βρήκε στις προγονικές πίστεις της θρακικής φυλής και τις έφερε στο φως. Ο θεός του ήταν ένας θεός του φωτός, των ανωτέρων ουρανών, του πνεύματος. Ένας θεός που προσομοίαζε στον Απόλλωνα των Ελλήνων. Σιγά- σιγά ο ίδιος ο Ζάλμοξις υποκατέστησε αυτόν τον θεό και του πήρε την θέση.
Το δεύτερο κεφαλαιώδες ορφικό δόγμα που κήρυξε ήταν η αθανασία της ψυχής. Αυτό το δόγμα έδωσε στους Γέτες την προοπτική μιας αιώνιας ζωής στην βασιλεία του Ζάλμοξι. Ένωσε αρμονικά την γήινη με την επουράνια ζωή. Έτσι, «ο Γέτης πίστευε, σκεφτόταν και ζούσε σε μια τέλεια ενότητα της υπάρξεως.»
Ο χαρακτήρας της θρησκευτικής διδασκαλίας του Ζάλμοξι ήταν (όπως εξάλλου όλων των ορφικών), καθαρά ελιτίστικος και απευθυνόταν κυρίως προς τους ηγέτες των πόλεων που ήταν συγχρόνως και ιερείς. Επίσης η ιερατική τάξη που καθιέρωσε ήταν απολύτως ανδροκρατούμενη, αφού τις γυναίκες τις είχε αποκλείσει από την θρησκευτική του μεταρρύθμιση. Είχε αποκλείσει ακόμα και όσους συμμετείχαν σε διονυσιακές γιορτές.
Η επίδρασή του στην κοινωνικό-θρησκευτική διαμόρφωση των Γετών ήταν τέτοια, ώστε να θεωρείται ότι «το γετικό έθνος είναι δημιούργημα της ζαλμοξικής θρησκευτικής μεταρρυθμίσεως, όπως ο Ισραήλ είναι δημιούργημα της θρησκείας του Γιαχβέ».
Εάν ο Ορφεύς έθεσε, μέσω της ορφικής διδασκαλίας, τις βάσεις του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, ο Ζάλμοξις, που υπήρξε ένας από τους «μαθητές» του, με την ευρύτερη έννοια του όρου, κατά κάποιο τρόπο συνέχισε το έργο του στις βόρειες φυλές των Θρακών.
Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008
Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008
ΜΑΡΩΝΕΙΑ,Η ΘΡΑΚΙΚΗ
Μεταξύ των εκβολών Νέστου και Έβρου, επίνειο της νεώτερης Μαρώνειας, αφιερωμένη στον Μάρωνα, μυθικό πρόσωπο, που από τον Όμηρο λογίζεται νάναι γιος του Ευάνθους κι ιερέας του Απόλλωνα στον Ίσμαρο. Κατοικούσε στο Άλσος του Φοίβου κι είχε πλούτη πολλά ο Μάρωνας και πολλά κρασιά. Αυτός χάρισε στον Οδυσσέα το κρασί που μέθυσε τον Κύκλωπα.
Από κατοπινούς, λέγεται πως ήταν γιος του Οινοπίωνα, γιος ή εγγονός του Διόνυσου, που με κείνον βάδισε στην εκστρατεία κατά των Ινδών. Τον τιμούσαν και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έχοντας συνδέσει τ’ όνομα του με κείνο του Όσιρη…
Όμως θείες τιμές απόλαυσε κύρια και ιερό δικό του είχε, σαν ήρωας επώνυμος και σεβαστός στη Μαρώνεια. Απ αυτόν πήρε και τ’ όνομά του σύλλογος μυστών στη Σαμοθράκη, «οι μύστες του Μάρωνος».
Σ’ αυτόνομα νομίσματα της Μαρώνειας, υπάρχει επιγραφή "Μάρωνος" κι επιγραφές άλλες αναφέρουν "Ιερέα Διονύσου και Μάρωνος".
Από κατοπινούς, λέγεται πως ήταν γιος του Οινοπίωνα, γιος ή εγγονός του Διόνυσου, που με κείνον βάδισε στην εκστρατεία κατά των Ινδών. Τον τιμούσαν και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έχοντας συνδέσει τ’ όνομα του με κείνο του Όσιρη…
Όμως θείες τιμές απόλαυσε κύρια και ιερό δικό του είχε, σαν ήρωας επώνυμος και σεβαστός στη Μαρώνεια. Απ αυτόν πήρε και τ’ όνομά του σύλλογος μυστών στη Σαμοθράκη, «οι μύστες του Μάρωνος».
Σ’ αυτόνομα νομίσματα της Μαρώνειας, υπάρχει επιγραφή "Μάρωνος" κι επιγραφές άλλες αναφέρουν "Ιερέα Διονύσου και Μάρωνος".
Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008
+%CE%B1%CF%80%CF%8C+102_0222.JPG)
.jpg)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
