ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ.....

Αυτα που παντοτε γνωριζαμε για τις σχεσεις μεταξυ εκκλησιας και σουλτανων σε επισημα εγγραφα
Συμβολαιογραφικό έγγραφο 2816 (9 Μαίου 2007, τόμος 205/6, σελ. 1,6,7) της συμβολαιογράφου κ. Αικατερίνης Πελέκη - Βουλγαράκη, συζύγου του πρόσφατα παραιτηθέντος υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, στο οποίο αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:
Α. ...Το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων και Ανταλλάξιμης Περιουσίας ανεγνώρισε, ότι το δικαίωμα κυριότητας της Ιεράς Μονής συνεχίσθηκε και διετηρήθη σε ισχύ κατά την διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου στην ιδιοκτησία της, διότι:α) Η μοναστηριακή Περιουσία κηρύσσεται σεβαστή κατά τον μουσουλμανικό Νόμο και καμμιά συνέπεια δεν μπορεί να έχει σε αυτή τυχόν κατάκτησή της από το Μουσουλμανικό Κράτος.β) οι Μονές του Αγίου Όρους δεν υπήρξαν δορυάλωτες, αλλά συνθηκολόγησαν με τους Σουλτάνους, πριν την κατάκτηση, με αποτέλεσμα την αναγνώριση της ακίνητης ιδιοκτησίας τους από τους Σουλτάνους. Το Άγιο Όρος έλαβε φιρμάνια από τους Σουλτάνους Μεχμέτ τον Α΄ (1413-1421), Μπαγιαζίτ Α΄. (1389-1402), και από τον Μουράτ τον Β΄ το φερμάνι της 9 Απριλίου 1430 (που σώζεται πρωτότυπο) με το οποίο επικύρωσε τα προνόμια και τις ιδιοκτησίες που είχαν παραχωρήσει οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες στο Άγιο Όρος.γ) το αναπαλλοτρίωτο της Εκκλησιαστικής περιουσίας αναγνώρισε και διασφάλισε και ο Πορθητής με τον Αχτιναμέ του 1453.Β. ...Εφαρμόζονται στην περιγραφείσα έκταση (λίμνη Βιστωνίδα-Νταλιάνη και παραλίμνιες εκτάσεις)α) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1080 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Νικηφόρου Βοτανειάτη,β) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1329 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ανδρόνικου Παλαιολόγου του Γ΄,γ) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1357 του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ιωάννη Παλαιολόγου,δ) ο χρυσόβουλλος λόγος του έτους 1371 του ηγεμόνος Ιωάννη Ούγγλεση, και ότι τα ως άνω χρυσόβουλλα (χρυσόβουλλοι λόγοι) αποτελούν νόμιμο τίτλο κυριότητος, κρατική πράξη του Βυζαντίου παραχώρησης της κυριότητας των ως άνω εκτάσεων στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.

Απο www.sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

ΤΑΠΕΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

Αυτά που συμβαίνουν στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκηνή είναι πραγματικά εκπληκτικά και αποτελούν ένα πρωτοφανές ξεβράκωμα της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς πέφτουν οι μάσκες και γίνεται εμφανής ο κυνισμός και η υποκρισία του.Η βρετανική κυβέρνηση χορήγησε γενναίο δανεισμό στην τράπεζα Νorthern Rock και στη συνέχεια την κρατικοποίησε. Οι ΗΠΑ κρατικοποίησαν τις μεγάλες χορηγούς στεγαστικών δανείων Freddie Μac και Fanny Μae, στις αρχές της εβδομάδας έκαναν σχεδόν το ίδιο με την κολοσσιαία ασφαλιστική ΑΙG, στην οποία η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ χορήγησε πιστώσεις 85 δισ. δολαρίων με εγγύηση αέρα φρέσκο και κοπανιστό.Αυτό συνέβη από τους ίδιους που δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους , όταν μικρές επιχειρήσεις κλείνουν και πολλές οικογένειες μένουν στο δρόμο, θεωρώντας ότι σε μια οικονομία της αγοράς πάντα υπάρχουν κι’ αυτές οι «παράπλευρες απώλειες» , που δημιουργεί ο «ελεύθερος» ανταγωνισμός. Όταν τα θύματα των «παράπλευρων απωλειών» είναι φτωχοί και αδύναμοι πολίτες όλα καλά, όταν όμως είναι τραπεζίτες και οικονομικοί κολοσσοί τα πράγματα αλλάζουν. Τότε επιστρατεύονται μέθοδοι του «κακού» Σοσιαλιστικού συστήματος , που σπεύδουν για τη «σωτηρία» τους χωρίς να υπολογίζεται το κόστος που ελαφρά τη καρδία μεταφέρεται στους πολλούς. Το Σοσιαλιστικό σύστημα που αποδέχεται την παρέμβαση του κράτους σε κάθε είδους κοινωνικές δραστηριότητες είναι «κακό» , όταν προστατεύει τους απλούς πολίτες , «καλό» όταν καλείται να προστατέψει τους ισχυρούς που καταρρέουν. Οι οικονομίες κλίμακας είναι αμείλικτες για τους εργαζόμενους, αλλά δεν υπολογίζεται κανένα κόστος όταν πρόκειται να διασωθούν τα κέρδη των εφοπλιστών των «άγονων» γραμμών.Αυτή την τρελή και υποκριτική πραγματικότητα ζούμε τα τελευταία χρόνια και στη Ελλάδα.Το κράτος αδιαφορεί για τους πολίτες του και υπηρετεί τους πολιτικά, οικονομικά, οικογενειακά και πνευματικά «ημέτερους». Ένας ιδιότυπος «Σοσιαλισμός» των καπιταλΗστών.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ.......ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ

Ενας από τους σημαντικότερους πολιτικούς στοχαστές στη θεωρία και στην πράξη της πολιτικής επιστήμης, εκείνος που εισήγαγε τον όρο «Αποτελεσματική Αλήθεια» (όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος), ο παρεξηγημένος Νικολό Μακιαβέλι, πίστευε πως. «η αιτία που η Εκκλησία άσκησε φθοροποιό επίδραση στην πολιτική ζωή της Ιταλίας δεν ήταν η ατομική διαφθορά των επισκόπων και των ιεραρχών της αλλά αυτή καθ΄ αυτή η συμμετοχή της στις κοσμικές υποθέσεις και η διαπλοκή της με την εξουσία». Ζώντας από κοντά την επιρροή του Πάπα πάνω στους ηγεμόνες της Ιταλίας, γνώριζε όλες τις ίντριγκες του κλήρου στον αγώνα για συμμετοχή στην εξουσία. Στο αφελές ερώτημα πολλών πιστών «τι να τα κάνει τα λεφτά ένας μοναχός», η απάντηση του Μακιαβέλι θα ήταν «για να ασκήσει εξουσία». Ολη η συμπεριφορά του Εφραίμ διακατέχεται από το κίνητρο της άσκησης εξουσίας. Μια ανθρώπινη ανάγκη ή αδυναμία αν θέλετε. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι αυτό, πόσο μάλλον ο μέσος έλληνας, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να εξαπατήσει το κράτος. Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό όπως και η ευθύνη είναι μόνο πολιτική. Αυτό το επιχείρημα της «παραπλάνησης πολιτικών», μου θυμίζει τη νεύρωση του μέσου έλληνα πως για όλα φταίνε οι άλλοι, οι εβραίοι, οι τούρκοι, οι άγγλοι και πάει λέγοντας. Μεγαλώσαμε με το παραμύθι ότι για όλα τα κακώς κείμενα φταίει η τουρκοκρατία. Αυτό που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική ζωή είναι ο βυζαντινισμός. Ξεχνάμε πως οι Οθωμανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να συνεχίσουν την βυζαντινή παράδοση σε όλα τα επίπεδα. Ενσωμάτωσαν ολόκληρο το διοικητικό μηχανισμό και υιοθέτησαν το ίδιο σύστημα διακυβέρνησης, με κύρια αλλαγή το Ισλάμ να γίνει πρώτη θρησκεία και ο Χριστιανισμός η δεύτερη αλλά στην πράξη η σημαντικότερη, διότι, σε αντίθεση με το Ισλάμ που δεν είχε ένα κεντρικό ιερατείο με αυστηρή ιεραρχία, η ορθοδοξία είχε αυτό το πλεονέκτημα ελέγχου των πιστών. Οποιος ελέγχει τον Πατριάρχη ή τον αρχιεπίσκοπο ή (στη δημοκρατία) έχει καλή σχέση μαζί του, ελέγχει τα πάντα ή έχει έναν ισχυρό σύμμαχο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη μεταβυζαντινή Ελλάδα. Κατηγορούμε τους τούρκους για καθυστέρηση και όμως ανήκουν στις πρώτες χώρες που υιοθέτησαν το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, στο σύνταγμά τους. Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ εισηγήθηκε στην τουρκική βουλή το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, χρησιμοποιώντας τον ελληνικό όρο «λαϊκισμός» είχε πει τα εξής: ««Κανόνες και θεωρίες ενός γέρου άραβα και δυσνόητες ερμηνείες από γενεές ολόκληρες βρώμικων και αδαών παπάδων έχουν καθορίσει εδώ και 500 χρόνια όλους τους νόμους του αστικού και ποινικού δικαίου στην Τουρκία. Οι νόμοι αυτοί καθόριζαν τη μορφή του συντάγματος, ακόμη και τις πιο ασήμαντες πράξεις κάθε πολίτη, την διατροφή του, τις ώρες του ύπνου, την εξωτερική εμφάνιση, το περιεχόμενο μάθησης στα σχολεία, τα ήθη και έθιμα, μέχρι και τις πιο απόκρυφες σκέψεις. Το Ισλάμ, αυτή η παρανοϊκή θεϊκή διδασκαλία ενός ανήθικου βεδουϊνου είναι ένα σαπισμένο ψοφίμι που δηλητηριάζει τη ζωή μας». Ο τελευταίος, στην ψυχή και στο πνεύμα έλληνας, που τόλμησε να πει κάτι πολύ πιο ήπιο, θεωρείται μέχρι σήμερα ο στιγματισμένος «Ιουλιανός ο Παραβάτης». Το όνομά του το ξέρουν ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν ακούσει ποτέ για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Αυτό που δεν υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, η Θεοκρατία, ζει και βασιλεύει χάριν του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους και όχι χάριν των τούρκων. Ο μόνος κυβερνήτης που τόλμησε να τα βάλει με την Εκκλησία, ο Σημίτης, πήρε μια γεύση της δύναμής της, «ελέω ελληνικού λαού».